Vesturland - 24.12.1951, Síða 9

VESTURLAND
Forvitnin er án efa öruggasta
tryggingin fyrir því að maður fái
einhverju áorkað í lífinu. Og því
eldri sem menn verða þeim mun
meiri nauðsyn er þeim að halda
henni vakandi. Þegar hún fer að
sljógvast er ellin að færast yfir,
og fyrsta merki um minnkandi for-
vitni, sem maður uppgötvar hjá
sjálfum sér, verður að afmá af öll-
um kröftum.
C. Mackenzie.
★
Það er með hamingjuna eins og
ilman — maður getur ekki fundið
hana á öðrum án þess að fá hluta
af henni.
R. W. Emerson.
★
Hamingjusamasta mannveran í
heiminum er sú, sem leitar eftir
meiri þekkingu og meiri vísdómi,
sem elskar góða hljómlist, góðar
bækur, fögur málverk og vingjam-
legar samræður við góða vini. Og
það eru ekki einungis þeir sem eru
hamingjusamir, þeir gera einnig
aðra hamingjusama.
W. L. Phelps.
★
Lífið vísar á bug öllum fomum
kröfum. Ef þú hefir tækifæri á að
gleðja þig, þá gríptu það. Hver
einasta stund rænir okkur hluta af
því, sem við getum glaðst yfir —
og ef til vill hluta af hæfileika
okkar sjálfra til að gleðjast.
S. Johnson.
★
Hlustaðu á gott ráð: byrjaðu!
Sá, sem bíður með að byrja sitt
líf, er eins og bóndinn, sem bíður
þess að áin þomi áður en hann
gengur yfir.
Horats.
★
Legðu allt annað til hliðar en
þetta eina: að fá áorkað sem
mestu í starfi dagsins. Sá, sem
vill ganga út á brautina til ham-
ingju og metorða, verður að lifa
í nútíð án þess að gera sér áhyggj-
ur út af morgundeginum. Lifðu
hvorki í fortíð né framtíð, en
beittu allri orku þinni og metnað-
argirnd að starfi sérhvers dags.
Sir W. Osler.
★
Leiðin til sannrar hamingju.
Ef maður hittir verulega ham-
ingjusaman mann, mun maður
komast að raun um, að hann ætl-
ar að fara að byggja bát, skrifa
hljómkviðu, mennta son sinn, eða
yrkja garð sinn. Hann leitar ekki
hamingjunnar, eins og hún væri
ermahnappur, sem oltið hefir und-
ir rúm. Hann hefir uppgötvað að
hann er hamingjusamur ef lif-
andi líf fyllir allar stundir dagsins.
W. B. Wolfe.
María Júlía
Þessi mynd er af björgunarskútu Vestfjarða Maríu
Júlíu, við komu hennar til landsins í apríl 1950.
Björgunarskúta þessi er glæsileg sigurlaun slysavarna-
sveita á Vestf jörðum fyrir mikið og dáðríkt starf. Hún er
einn hlekkurinn í traustakeðju íslenzkra slysavarna, sem
hlekkjuð hefir verið saman af fámennri og fátækri þjóð
á ótrúlega skömmum tíma.
Hvarvetna á okkar vogskornu strandlengju og skerjum
hafa verið reistir vitar skipum til varnaðar og vegvísis.
Björgunarsveitum hefir alls staðar verið komið á fót og
búnar nýtízku björgunartækjum. Skipbrotsmannaskýli
hafa víða verið reist. Mörg skip hafa það hlutverk, öðrum
þræði, árið um kring að koma nauðstöddum skipum til
hjálpar. Flugvélar hafa veitt mikilsverða aðstoð við leit
að týndum skipum, og nú síðast en ekki sízt hefir verið
ráðist í kaup björgunarflugvéla.
Þannig mætti lengi telja og er hér aðeins drepið á það
helzta, sem framkvæmt hefir verið í þessum efnum. Þegar
á allt er litið, sést, hvílíku Grettistaki íslendingarhafalyft,
við svo skjóta og giftudrjúga framvindu þessa nauðsynja
máls.
í verkinu lýsir sér hjálpfýsi og drenglyndi, samfara ó-
bilandi kjarki til baráttu fyrir lífinu — hinir ágætustu
eiginleikar. Meðan íslenzka þjóðin hefir þá til að bera og
þroskar þá með sér, þá þarf hún vissulega engu að kvíða
um framtíð sína.