Búnaðarrit - 01.01.1941, Qupperneq 126

120
BÚNAÐARRIT
Þessum skilyrðum, sem ætíð þurfa að vera til staðar í
ám og vötnum, má aðallega skipta í tvo flokka: Hrygn-
ingarsvæði og uppeldisstöðvar.
a. Hrygningarsvæðin.
Það er auðvitað hve þýðingarmikið það er fyrir fiski-
ræktina, að hrygningarsvæðin scu góð og víðáttumikil,
hvort sem um er að ræða straum- eða stöðuvatn. tieztu
hrygningarstaðir í ám eru þar sem er þéttur straumur,
smágerð möl i botni, %—1 m dýpi. Bezt er að skiptist
á um hrygningarsvæðin slíkt botn- og straumlag og
smáhyljir, sem verða dvalar eða felustaðir fyrir fisk-
inn yfir daginn. Þessi afdrep eru mikilsvirði, þar fer
fram makavalið og þar liggur hann rólegur meðan
hrogn og svil eru að þroskast og í siðasta lagi er fisk-
urinn þarna hulinn sjónum manna, sem sífellt seilast
eftir honum með ránslhendi sinni. Þá er hraunbocn
ágætuir ldakbotn, enda hefur hann svo margt gott til
að bera fyrir fiskiræktina og verður vikið að því síðar.
í sumuin ám eru hrygningarsvæðin á þeim stöðum,
sem engri veiðiaðferð verður við komið, t. d. Kolu-
gljúfur í Víðidalsá, framhluti Hofsár i Vopnafirði og
víðar. Stöku ár eru fisltgengar fram á heiðar og hrygn-
ingarsvæðin því svo fjarri mannabyggð, að erfitt er
að sækja þangað veiði.
Fyrir þessar orsakir hefur veiði haldizt bæði lengur
og meiri í slíkum ám en í þeim, sem auðdrægar eru
um hrygningarsvæðin. Enda er nú svo komið, að flest-
'ar þær ár, sem auðdrægar eru um riðstaðina, eru lax-
lausar, en oftast er eftir í þeim dálítill göngusilungur,
venjulegast fremur smár. Kemur það til af þvi, að sil-
ungur, einkum sá smærri, á hægra með að dyljast
sjónum manna og smjúga greipar þeirra en laxinn.
AIls staðar á landinu, þar sem menn hafa sagt mér
raunasögu veiðiþurðarinnar, þá er hún á þessa leið:
Fyrst hverfur láxinn, svo smá fækkar stóra göngu-