Búnaðarrit - 01.01.1941, Síða 135

B Ú N A }) A R R I T
129
Allvíða er kominn á félagsskapur við árnar, sem
liefur tekið friðun, ræktun og veiði föstum tökum.
Flest hafa félögin byrjað með að friða stofninn, sem
fyrir var og svo reynt að leigja til stangaveiði, eink-
um j)eim mönnum, sein voru þekktir að því að veiða
gætilega. — Með þessu móti smá fjölgaði fiskinum í
viðkomandi á. Var j)á frekar vegur að hefjast handa
um klak, þar sem veiði til sliks varð nokkur. Enda
hafa mörg félögin komið sér upp klakstöð.
Venjulega hefur j)essi starfsemi gengið svo vel fjár-
hagslega að þeir, sem lögðu niður netaveiðina vegna
félagsskaparins, hafa fengið svipað gjald og veiðin
nam, og margir þeir, sem bjuggu efst við árnar og
sjaldan eða aldrei sáu lax á veiðitímanum, i'á nú sinn
hluta af veiðileigunni, samkvæmt arðskrá.
Svona hefur þetta gengið við mjög margar af lax-
ám landsins. En sliungsárnar eru ekki komnar enn á
dagskrá að jiessu leyti, en þurfa að komast það og svo
smám saman flytja i þær lax.
Eftirspurn eftir stangaveiði fer stöðugt vaxandi, svo
að segja um víða'veröld. Lengi voru j)að Englend-
ingar, sem voru að mestu einir um j)essa íþrótt. Fóru
þeir víða um lönd og leigðu ár eða árhluta — voru
þá oft kallaðir sérvitringar. — En nú á siðustu árum
liafa augu borgarbúanna opnast fyrir ágæti jæssarar
iþróttar, sem heillar svo mjög, að menn leggja á sig
löng ferðalög og dýr til að geta stundað stangaveiði í
láeina daga.
Það er eins og stöngin, flugan og fiskurinn sé nokk-
Hrs konar tengill eða lykill að einhverjum heilla-
straum milli manns og móður náttúru. Þar sem mað-
urinn á kannske allra léttast með að finna sjálfan sig,
eftir að hafa að einhverju leyti týnt sér í ys og þys
borgarlifsins.
Eg hel'i orðið vár við nokkra stangaveiðimenn, sem
l’ala verið að reikna út, hvort þeir myndu geta veitt
9'