Búnaðarrit - 01.01.1941, Qupperneq 152

146
BÚNAÐARRIT
Hinir kjörnustu staÖir til aö sleppa seiðum eru smá-
lækir eða lindir, sem hafa nokkurn veginn jafnt rennsli
árið um kring. Sé þeim ekki til að dreifa, verður að
sleppa lax- og urriðaseiðum á smásteinóttan eða malar-
botn, þar sem er mjög grunnt vatn, 2—4 cm, og hefir
langan aðdraganda út að dýpinu (flágrynni). —
Bleikjuseiði er bezt að setja í stórgrýttan botn og
minnst % meters dýpi.
Aldrei skal sleppa miklu af seiðum á sama stað,
heldur dreifa þeiin sem víðast. Þó ekki mjög nærri
útrennslis-ós.
Leysi ísa mjög seint, getur orðið nauðugur einn kost-
ur að láta seiðin undir ísinn, einkum ef um silungs-
seiði er að ræða, sem á að sleppa í stöðuvatn. Smá göt
cru höggvin á ísinn og meters löngu og 2" viðu röri er
stungið ofan um gatið og seiðum helt í rörið. Með
þessu móti komast þau vel undir ísinn. Gatið er svo
fyllt með muldum ís eða snjó og þjappað vel saman.
Lítið eitt af seiðum skal setja í hverja holu.
Þess er áður getið, að hezt sé að komast hjá að
fóðra seiðin, þó er það engan veginn frágangssök, ef
um litinn flokk er að ræða (t. d. nokkra tugi þúsunda).
Bezta fóðrið eru harðsoðin egg, sem mulin eru mjög
smátt og kastað í vatnið. Einnig má nota mjólkur-
drafla, skepnuheila og tvíbökumylsnu.
Allar matarleifar, sem kunna að safnast fyrir, verður
að taka, ella getur rotnun myndast í vatninu og drepið
seiðin.
Ef flytja á seiðin, sem fóðruð hafa verið um tíma,
iná ekki gefa þeim 2—3 daga á undan flutningi og
ekki hafa fleiri en 500 seiði í hverjum 10 lítrum vatns.