Búnaðarrit - 01.01.1951, Qupperneq 22

20
B ÚNAÐARRIT
hollri fæðu, niætti ráða skjóta bót á því með tiltölu-
lega ódýrum aðgerðum af hálfu hins opinbera. Bænd-
ur mundu leggja í þær framkvæmdir, sem mest á riði,
ef þeim væri veitt smávægileg fjárhagsleg hugnun,
ellegar nokkurt áburðarframlag eða annarra nauð-
synja.
II. Máttur moldarinnar.
Mannkynið hefur löngum sótt lífsbjörg sína í skaut
moldarinnar. Og enn þann dag í dag eiga nálega
sjötíu hundraðshlutar af íbúum jarðarinnar heima
í sveitum. Megnið af fæðu manna, bæði til sjávar og
sveita, á rætur sínar að rekja til gróðurmoldarinnar.
Ómögulegt er annað en dást að endingu moldarinnar,
enda þólt vér höfum bæði lesið um og séð mcð eigin
augum mörg dæmi um stórkostlega hrörnun og eyð-
ingu jarðvegs. Austur- og Suður-Asíu liefur byggt
óhemju mikill fólksfjöldi óralöngu áður en nútíma-
visindi komu til sögunnar. Hungursneyðir hafa dunið
yfir. Og satt að segja mun þella fólk sjaldnast hafa
fengið fylli sína eða neytt saðsamrar fæðu eftir nú-
tímakröfum, en það hel'ur samt þraukað öld fram af
öld. Bæði Vestur-Evrópa og Japan hafa undanfarnar
þrjár aldir framfleytt sivaxandi ibúafjölda á jarð-
vegi, er var fremur ófrjór frá upphafi, — og afrakstur
þessarar moldar hefur meira að segja stóraukizt sið-
astliðna hálfa aðra öld.
Nútímahugmundir um jarðveg (15, 17, 19, 33).
Jarðvegur er sérstök tegund lands. Hann hefur
dýpt og víðáttu. Hann er afspringur veðráttu og upp-
runalegs bergs, lifandi efna og fjalla; en tönn tím-
ans hefur tekið drjúgan þátt í hinu einstæða sam-
starfi þessara afla. Dýpt jarðvegs er breytileg, allt frá
fáeinum þumlungum upp i nokkur fet. Megnið af