Búnaðarrit - 01.01.1951, Page 111
BÚNAÐARRIT
109
Þar sem hringrás bandorma þeirra, sem nú hafa
verið nefndir, er mjög áþeltk og liringrás sullaveikis-
bandormsins og reynsla frá fjárskiptasvæðunum
sýnir, að enn er til nokkuð af netjasullum í sauðfé,
má búast við, að enn sé heldur ekki um fullkomna
útrýmingu að ræða á höfuðsóttarbandorminum
(Tænia coenurus) og sullaveikisbandorminum (Tænia
eccinococcus).
Full árvekni með öllum aðgerðum til útrýmingar
bandormum er því enn nauðsynleg, því sé á einlivern
hátt slakað til, má húast við aukinni útbreiðslu á ný.
í hundum og köttum hér á landi er til bandormur,
Dipylidium caninum, sem hefur nokkuð annan þró-
unarferil en hinir fyrrncfndu. Sullur þessa bandorms
þroskast ekki í öðruin húsdýrum eða mönnum, held-
ur í fló hundsins og kattarins (Clenocephalides canis
og C. felis) og einnig getur sullurinn þroskazt í lús
hundsins (Trichodectes canis). Til eru dæmi um það,
að bandormar þessir hafi fundizt í börnum. Hafa börn
þessi gleypt sullaveikar lýs eða flær, og úr sullinum
hel'ur síðan bandormurinn jiroskazt i görnum barn-
anna. Vanalega eru bandormar jiessir liættulausir
börnunum.
Til eru tvær tegundir bandorma, (T. solium og T.
saginata), sem í nágrannalöndunum finnast eigi
ósjaldan í fólki. Eru þetta langir ormar 3—8 m á
lengd. Sullir jiessara orma finnast í kjöti nautgripa og
svina. Þegar fólk horðar hrátt, illa stcikt eða soðið
kjöt af þessum dýrum, getur það átt á hættu að smit-
ast. Báðar þessar tcgundir eru hættulegar mönnurii,
jafnvel lífshætlulegar, vegna sjálfssmitunar, sem átt
getur sér stað, ji. e. að þeir menn, sem hafa orm jienn-
an í gornunum, smiti sjálfa sig með eggjum hand-
ormsins, jiannig, að sullir myndist í einhverju líffæri.
Getur jiað jiá ált sér stað, að sami maðurinn gangi með
bandorma í görnunum, en sulli hans i einhverjum líf-