Búnaðarrit - 01.01.1951, Page 132
130
BÚNAÐARRIT
2. mynd.
gengur á þeim slóðum, að hann veiðist í bogann. Aldrei
á að setja beitu i bogann, heldur ætíð í holu balc við
hann. Ofan á bogann, milli spenntra kjaftanna, er síð-
an látinn tilsniðinn, voðfeldur pappir, og ofan á hann
þunnt moldar- eða mosalag, svo boginn beri sem
minnst af umhverfinu, og verði ekki séður af vegfar-
endum, nema með stakri aðgæzlu. Við bogann er járn-
keðja (mynd 1. c.) og verður að binda hana við stein,
járn eða trékubb, sem er 1—2 kg að þyngd. Þyngra
má tjóðrið ekki vera, því ef það ekki gefur eftir, þegar
dýrið tekur í, getur það ril'ið sig laust. Tryggara er að
veiða í boga þar, sem hægt er að festa hann i vatni,
en á þurru, ncma minkaholan sé svo hátt upp, t. d. í
torfgarði eða grjótgarði, að gildran verði þannig fest
við staur eða tré, að þegar minkurinn festist í bogan-
um, j)á hendist liann frá holunni og hangi á lofti í
gildrunni. Hann drepst þá mjög fljótt, og er þessi að-
ferð oft notuð þar sem lækir, sem minkurinn heldur
sig við og i, renna gegnum skóglendi.
Oft má koma gildrum fyrir i sjálfan lækinn eða
ána, sé um litla á að ræða, með þvi að búa til göng
með grjóti, sem vatnið rennur gegnum og agnið er
haft inn í, en minkabogunum komið fyrir í endana
(sjá 2. mynd), eða með því að koma slíkum grjót-
gildrum fyrir í ár eða lækjarbakka (þar sem ekki
J