Samtíðin - 01.03.1937, Síða 18

14
SAMTÍÐIN
Guðmundur Daníelsson frá Guttormshaga:
Sögubrot af ástinni
Það er einkennilegt, hvað maður getur
stunduiíi lifað lengi við vonina. Fyrsta
október átti Svala að vera komin að norð-
an, þvi þá byrjaði skólinn, og nú, 'tíunda
desembéí, hafði ég enn ekki mist trúna
á, að bún kæmi aftur einbvern daginn.
— Eg var orðinn peningalaus og byrjað-
ur að skulda. Blöðin keyptu líka ekki
kvæðin mín lengur, því kaupendurnir
höfðu hótað úrsögn, ef þau hættu ekki
að birta slíkt. — Og mi hafði eg kynst
nýrri stúlku. Hún hét Olga og var að
vestan. Olga var jarphærð, og það var
liér uni bil sú feitasta stúlka, sem eg hefi
séð, en hún liafði fallegar hendur og
þægilega rödd, og ]iað talaðist svo til
milli okkar, einu sinni, þegar eg mætti
henni á gatnamótum, að hún heimsækti
mig eitthvert kvöldið, því eg væri altaf
heima.
Þessi sannleikur várð nú samt ekki al-
veg óskeikull; mig var ekki altaf að hitta
heima. Það reyndist mér um megn, að
sitja lokaður innan auðra veggja, eftir að
eg liætti að vinna fyrir méc. Iig reyndi
að gera úr mér tvo menn og lét þá tala
saman, en þeim tókst ekki að hafa hvor
af fyrir öðrum; þeim leiddist og þeir
hurfu hvor inii i ánnan á ný, eins og
fyrir kemur i þjóðsögum. Eftir sat ung-
ur maður með þöglar, lokaðar varir, en
vilt og hrópandi augu, — hrópandi á hina
lokkandi sýn, sem birtist þeini og hvarf
þeim aftur, — eitt maíkvöld — eða einn
júnidag fyrir óralöngu — eða hálfu ári.
— það er sama. Þau hrópuðu: „Svala!“
Skammdegisvindur þaut við gluggann.
Það var svarið. — Og síðan þögn. —
„Djöfuls leiðindi, að vera til!“ tautaði
eg og reis á fætur. ■— TJpp á efsta loft-
inu i húsinu lá áttatíu ára gömul kona
í kör og var blind. Hún átti níu börn og
þrjátíu barnabörn, Þó lá hún þarna ein
og beið eftir því, að guð gæfi sér dauð-
ann, og gæfi sér lítið eftir dauðann, þar
sem allir væru á besta aldri til eilífðar
og enginn tapaði sjón.
Eg hnfði einstöku sinnum komið þarna
upp á loftið með Þuríði, þegar hún færði
þeirri göiiilu matinn, og nú fór eg þang-
að inn.
Eg talaði við hana lengi og lofafði
lienni að halda í höndina á mér, — „því
það stafar frá þér kraftur," sagði hún og
fanst lnin hressast við. Hún kunni sum-
ar sögurnar hennar önunu göiiilu í Gröf,
um álfa og þess háttar. Flestar voru þær
skemtilegar. Eg spurði hana að einni
sögunni lokinni:
„Hefir þú annars nokkurn tíma vitað
lil þess, að nokkur fái að iijóta þess hér
i lífinu, sem hann þráir mest?“
Þetta féll alveg við efnið í frásögu
hennar um álfameyjuna, og eg beið með
hjartslætti eftir svari hennar. Hún lá á
bakið, cins og búið væri að leggja hana
til og svaraði:
„Taktu nú eftir, drengur minn: Það
kemur fyrir eitt augnablik i æfi hvers
manns, hvort sem hann er menskur eða
ekki, sem öll gæfa lians veltur á. Ef ])essu
augnabliki er rétt varið, fer alt að ósk-
um og maður nær i gullkistilinn, en ann-
ars lokast álfahóllinn og opnast aldrei
aftur; þar í liggur ógæfan.“
Svo þagnaði luin og horfði blinduni,
næstuni því hvítum augunum, eitthvað ó-
endanlega langt út i hina dularfullu
heima handan við mínar skynjanir. Hún
leit eins og vísdömsfult lík, þar sem hún
lá, og mér fundust orð hennar örlögin
sjálf.
■ „En hvernig getur maður þá þekt þetta
augnablik frá qllum hinum?" livislaði eg
hikandi og eftirvæntingarfullur.
„Þess þarf ekki,“ svaraði lnin og lyfti