Samtíðin - 01.11.1941, Síða 9

SAMTÍÐIN
5
að hagað sé skólamenntun ungra
stúlkna í Reykjavik?
— Mér finnst, að það þyrfti að
kenna þeim meira í verklegum efn-
uni. T. d. finnst mér, að ungar slúlk-
ur þurfi nauðsynlega að læra að fara
með peninga, því að fyrir flestum á
það nú að liggja að giftast og stjórna
lieimili, og þá eru það jú þær, sem
eiga að fara með peningana — og
helzl á réttan hátt. Méi’ finnst líka,
að maður verði að læra að sauma flík
og húa til mat, því að það er nú einu
sinni svona, að ekki er liægt að sjóða
hafragraut með því að þylja yfir
lionum latínu.
Mvert er viðhorf yðar lil íþrótta
og líkamsmenningar?
■— Iþróttirnar eru ágætar, fallegar,
liollar og nauðsynlegar, meðan þær
ern iðkaðar vegna líkamans. En það
má of mikið að öllu gera, og svo
finnst mér líka um íþróttirnar. Et’
þær verða aðeins lcapphlaup um met-
orð, þá finnst mér orðið of mikið
af því góða.
— Hvert er viðliorf ungu stúlkn-
anna 1941 til hókmennta og lista?
— Við höfum nú ekki mörg tæki-
færi lil að kynna okkur listir, nema
þá lielzt tónlist, enda held ég, að það
sé sú listin, sem flestar okkar hafa
áhuga fyrir. Aftur á móti lesum við
löluvert. Meðan maður er 15—18 ára
þykir, lield ég, flestum mest gaman
að lesa eitthvað,' sem er reglulega
spennandi, en eftir þvi, sem maður
les meira, verður maður ósjálfrátt
„krítískari“ á bækurnar. Maður
hættir þá að hafa gaman af að
lesa lélegar skáldsögur og fer að leita
sér að einhverju betra. Við liöfum
gert okkur það að reglu, að kaupa
okkur eina góða bók á mánuði, og
stundum kannske fleiri. Það munar
ekki svo mikið um það fyrir budd-
una, og við njótum þess í hvert sinn,
sem ný bók bætist við i hilluna.
— Er það ekki höfuðmarkmiðl
hverrar ungrar stúlku í dag að gif-
tast, eignast yndislegt heimili, „börn
og buru“?
—• Ég held, að mér sé óhætt að
svara þessari spurningu játandi, án
]>ess að ég fari rangt með. Undir niðri
eru ungu stúlkurnar alltaf eins, þótt
þær séu auðvitað of „moderne“ til að
kannast við ]iað, ]iangað til þær hitta
„þann rétta“: Þá fara þær allt í einu
að lala um gardínur og grautarpotta,
eins og þær hafi aldrei hugsað um
annað.
— Hvað segið þér um skemmtana-
lífið í Reykjavik?
— Eins og nú standa sakir, finnst
mér ])að liarla bágborið. Skemmti-
staðirnir eru svo fáir, og fólkið er
orðið svo margt, að maður kemst
ekki nema endrum og eins að, hvorki
í kvikmyndahúsum né á dansstöðum.
Og þá evðileggja þrengslin fyrir
manni hálfa skemmtunina. Það er
einna helzt að safna saman vinum
og kunningjum í lieimahúsum og
skemmta sér þar.
— Hvernig líkar yður við karl-
mennina?
— Já, karlmennirnir. Ég held nú,
að islenzku strákarnir séu beztu
skinn, svona inni við beinið og góð-
ir félagar og vinir þeim, sem þeir
þekkja. En aftur á móti finnst mér,
að þeir hefðu ekkert verra af því að
temja sér ofurlítið meiri kurteisi.