Samtíðin - 01.11.1941, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
og þjóðernislaus í sínu eigin landi,
menningarlaus og viðnámslaus fok-
sandur í ofviðri atburðanna, eins og
nú er liáttað.
Þá er ekki annað sýnna en að ó-
þarft sé að ræða um þjóðerni Islend-
inga eftir fimmtíu ár, af þeirri góðu
og gildu ástæðu, að það er þá eklci
lengur til.
Vér skulum vona, að svo fari ekki,
að áminningin, sem vér nú höfum
fengið, megi nægja oss lil þess að
vér vöknum drengilega við, svo að
í endurminningunni verði þjóðern-
isuppgjöfin, sem vér nú höfum leyfl
oss, eins og svimakast við hið fysla
áfall, en ekki byrjun á tærandi upp-
dráttarsýki, sem dregur íslenzkt
þjóðerni til dauða.
Jón halti:
Létt á fæti
Létt á fæti’ eins og lítil hind,
með líf í hverju spori,
rjóð eins og rós á vori,
fjörug sem fjallalind.
Góð og blíð eins og geisli frá sól,
gældi við litlu stráin,
fögur og björt var bráin,
er stökk hún á stuttum kjól.
Við lékum saman við lækjnanið,
löhbuðum út um móa,
þar lagði’ hún mér hönd í lófa,
við leiddumst hlið við hlið.
Svona höfum við árin öll
alltaf gengið saman,
eilíf æska og gaman,
og hugurinn hreinn sem mjöll.
ÞEGAR MENN eru ánægðir með
sjálfa sig, er þeirra andlega
vexti lokið, og úr því fara þeir að
þokast aftur á bak, segir enskur sál-
fræðingur i tímaritsgrein. Hann seg-
ir, að af þeirn einum mönnum, sem
jafnan séu óánægðir með getuleysi
sitt, sé einbvers að vænta í menn-
ingarstreitu mannkynsins. Og bann
gefur mönnum eftirfarandi ráð:
Takið yður til fyrirmyndar mestu
og bczlu menn, sent þér bafið kynni
af. Gróðursetjið afrek þeirra á dul-
inn stað í sál yðar og liafið gætur á
þeim, án þess að nokkur verði slíks
var. Áður en varir eru þér orðinn
hluttakandi í dugnaði og framsækni
þessara afreksmanna.
„Það er svo bágt að standa í stað,/
og mönnunum munar/ annað hvort
aftur á bak/ ellegar nokkuð á leið.“
FEREAMENN komast oft lengst,
þegar þeir vita varla, liverl þeir
eru að fara, sagði amerískur prófess-
or nýlega og tilfærði þessa sönnun,
máli sínu til sluðnings: Ekki vissi
Kólumbus, bvert liann var að fara,
þegar hann lagði af stað í rannsókn-
arleiðangur sinn vestur yfir Atlants-
bafið. Ekki vissi hann heldur, hvar
liann var, þegar hann kom vestur
um haf. Og ekki vissi hann, livar bann
bafði verið, þegar hann kom heim
aftur. En samt sem áður hafði hon-
um tekizt að finna Ameriku.
Margur framast maðurinn,
mér er gramast aldurinn.
Boginn hamast burgeisinn
og brotalamasmiðurinn.