Samtíðin - 01.11.1941, Síða 32

28
SAMTlÐIN
Toscanini mundi —
EGAR TOSCANINI var hljóm-
sveitarstjóri við hina heims-
frægu Scala-óperu í Mílanó, kom eitl
sinn til lians miðlungstónskáld með
.verk eftir sig. Efnt liafði verið til
samkeppni um iiezla tónverk, sem
bærist sérstakri nefnd, og átti Toca-
nini sæti í nefndinni. Nú liugðist fyrr-
nefnt tónskáld að vekja athygli hans
á sér og verki sínu með því að af-
henda það sjált't. En verkið reyndist
lélegra en svo, að það kæmi til álita
við úrskurðinn um verðlaunin.
Tíu árum seinna hitti tónskáldið
Toscanini í New York.
— Þér nnmið nú sjálfsagt ekki eft-
ir mér, sagði tónskáldið, — en ég
afhenti yður einu sinni tónverk eftir
mig í Mílanó, og mér þætti fróðlegt
að vita, hvernig á því stóð, að það
lilaut ekki verðlaun.
— Góði maður, anzaði Toscanini,
— verkið yðar vár fyrir neðan allar
hellur. Það var hókstaflega einskis
virði.
— Ég hugsa, að þér liafið nú alls
ekki gert yður það ómak að líta á
það, hvað þá meira, svaraði tón-
skáldið, stutt í spuna.
— Endileysa, hrópaði Toscanini,
— ég man lagfjandann enn þá. Að
svo mæltn settist liann við píanó
og spilaði hikíaust nokkra kafla úr
tónverkinu. Meðan liann var að spila,
kallaði hann öðru hverju: — Þarna
heyrið þér sjálfur, ónýtt, bráðlélegt,
einskisvirði!
Sparið
tímann
notið liið fljótvirka
Fj allkonu-
gljávax