Samtíðin - 01.05.1957, Qupperneq 22

18
SAMTÍÐIN
heyrir varla, hvað sagt er. Svala fer
inn í svefnherbergið til þess að sinna
börnunum, og þegar luin kemur fram
aftur, er Krummi mjög einkennileg-
ur á svipinn. Ýmist setur hann upp
vorkunnarsvip og er fullur samúðar
eða hann á bágt með að skella ekki
upp úr).
Krummi: Þetta er nú ljóta óheppn-
in! Og hvar skeði þetta ? — Á eldhús-
gólfinu. Hugsa sér! — Varstu að
koma úr baði? — Hvað segirðu, ekki
í neinu ! — Og hvernig fórstu að?
Svala (eitt spurningarmerki í and-
litinu): Hver er þetta? Hvað hefur
komið fyrir?
Krummi (gefur henni til kynna, að
hún skuli bíða andartak): Hvað seg-
irðu, kom húseigandinn. Leið yfir
hann? Elcki alveg. Jæja, það var nú
gott. —Svala? Já, hún er hérna. —
Vertu blessuð. (Um leið og hann
réttir konu sinni heyrnartólið, segir
hann): Þetta er Binna, frænka þín.
Hún sneri sig um öklann, þegar hún
var að „rokka“!
Maður nokkur hafði ógrynni af
bókum inni hjá sér, og lágu þær í
hrúgum meðfram veggjunum.
„Af hverju hefurðu hækurnar
eklci í skápum? spurði einn af
kunningjum hans undrandi.
„Af því að enginn Ijær mér bóka-
skápa,“ anzaði bókamaðurinn.
MUNIÐ að tilkynna Samtíðinni tafar-
laust bústaðaskipti til að forðast vanskil.
H 0 S G ö G N við allra hæfi.
Bólstrarinn
Hverfisgötu 74. Sími 5102.
^jálfoœtiiAaqa pórberyA
STEINARNIR TALA nefnist 1. bindi
nýútkominnar sjálfsævisögu Þór-
hergs Þórðarsonar (Helgafell), 315
bls., og tekur þó aðeins yfir nokkur
fyrstu æviár höfundar. Upphafskafl-
arnir þrír, glæsilegasti hluti bókar-
innar, gerast, áður en höf. fæddist.
Segir þar frá strandi fransks skips
á Fellsfjöru í Suðursveit, en hámarki
nær frásögnin, þar sem sagt er frá
giftingu þrennra trúlofunarpara í
Suðursveit, foreldra höfundar og
annars náins skyldfólks, „allt fróm-
ar manneskjur með heiðarleg andlit“.
Lýsing höfundar á þessu skyld-
mennabrúðkaupi er hæði svo ágætur
skáldskapur og trúverðug menning-
arsöguleg frásögn, að vart verður bet-
ur gert. Mætti jafna henni til frásagn-
ar Jóns Thoroddsens af kvöldvökunni
í Hlið.
Nokkuð eru lýsingar á bernsku
Þórbergs langdregnar og veldur því
að nokkru nostursöm nákvæmi, sem
er eitt af höfundareinkennum hans.
En fyrir bragðið er hér ýmsu lialdið
til haga, sem óðum er að fyrnast og
gersamlega er ókunnugt yngstu kyn-
slóð Islendinga. Er bersýnilegt, að
höfundur ætlar að taka byggðarlagi
sinu það tak, að ekki þurfi þar um
að bæta á ýmsum sviðum menning-
arinnar. Ég tek í þessu sambandi upp
nokkrar línur um ljósatækin á bls.
92, 94 og 95:
„Þegar ég mundi fyrst eftir, var eng-
inn olíulampi til á Ilala. En þar voru tveir
lýsislampar. Annar var einfaldur, hinn
tvöfaldur. Ilann var liafður til að bregða