Samtíðin - 01.05.1957, Page 30

26
SAMTÍÐIN
vinnukona hans til hans í búðina,
sem var full af fólki, og sagði: „Eg
átti að biðja yður að gera svo vel og
koma að borða.“
„Og hvað fáum við í dag?“ spurði
kaupmaðurinn.
„Ysu,“ anzaði stúikan.
Á leiðinni upp í íbúðina, sagði hús-
bóndinn við stúlkuna, að hún ætti
alltaf að nefna einhvern stórkostleg-
an rétt, sem væri á borðum lians,
þegar hann spyrði, hvað væri í mat-
inn, svo að viðskiptavinir hans
lieyrðu, því að það væri auglýsing
fyrir velgengni hans.
Nokkrum dögum seinna kallaði
stúlkan aftur á húsbóndann í matinn,
og var búðin þá enn troðfull af fólki.
„Og hvað fæ ég að borða?“ spurði
kaupmaður.
„Fisk,“ anzaði stúlkan.
„Hvers konar fisk?“
„Hvalfisk,“ kallaði stúlkan í fáti.
IRLENDINGUR, sem var á heim-
leið á skipi frá Ameríku, var svo
gagntekinn af ættjarðarást, að hann
var alltaf að hrópa húrra fyrir ír-
landi. Þetta fór að lokum svo i taug-
arnar á gömlum Englendingi, að
hann æpti:
„Húrra fyrir víti!“
„Þá höfum við einn þaðan,“ kall-
aði Irinn.
UNGUR SKRIFSTOFUMAÐUR
hafði á fyrsta starfsári sínu verið
BOLSTRUÐ HOSGÖGN
Ilúsgagnaverzlun
Hjalta Finnbogasonar.
Lækjargötu 6 A. Sími 2543.
# kœfir
SœfyœtifgesðMQ