Samtíðin - 01.06.1964, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
°n. Seinna gagntók hún liina vandfýsnu
aheyx-endur í La Scala óperunni i Mílanó
°g Metropolitanóperunni i New York.
Þegar lirifningin hefur verið hvað inest
a áheyrendabekkjunum, liefur söngkon-
an vart getað afhoiúð kvalirnar i hakinu
°g hefur jafnvel orðið að styðja sig við
húsgögnin á sviðinu. En um það liafa
aheyrendurnir enga liugmynd haft. Mað-
llr hennar er oft sá eini, sem veit, hvað
henni líður. Hann sér það á kvalafullu
augnaráði hennar.
'A' Leiddi konu sína á gæfubraut
HANN HEITIR Richard Bognxjnge og
er astralskur tónlistarmaður eins og hún.
hau kynntust í tónlistax-skóla austur þar,
en giftust í London. Richard uppgötvaði
^yrstur manna hið fui-ðulega tónsvið
songkonunnar og leysti i-ödd hennar úr
læðingi. I söngskólunum í Ástraliu og
London hafði ekkert verið gert til að
Þjálfa rödd hennar upp í hæðirnar. Hún
atti nefnilega að verða Wagner-söng-
kona.
En Richard hlustaði með athygli á
hillurnar, sem hún söng að gamni sínu
eldhússtöi’fin á fyrsta hjúskaparári
Peirra. Joan hafði þá ekki hugmvnd
!'ln> að hún kæmist nenxa upp á háa C.
1111 varð forviða, þegar maður hennar
ullyrti, að hún kæmist upp á E, og ætl-
aði alls ekki að trúa sínum eigin eyrum,
ei hún komst upp á F!
k ^lchard komst brátt að raun um, að
v°na hans notaði ekki nema helming-
jnn af hinu undravíða raddsviði sínu, er
hn söng í Wagners-óperunum. En
vernig átti hann að koma henni í skiln-
jng unx það? Uixx þetta rifust þau að
ennar sögn, og það tók eiginmanninn
nJú ár að fá konu sína til að liætta að
j^ngja Wagner og snúa sér að ítalskri
^usík eftir Bellini, Rossini, Donizetti o.
Eiginmaðurinn gei’ði allt, seixi í lians
valdi stóð, til að beina koixu sinni inn
á rétta braut. Sjálfur liætti hann við að
gerast píanóleikari, af því að Iiann sá,
að nxiklu meira reið á að leiða Joan lil
frægðar. Því studdi hann hana á allaix
liátt. Hann kom heinx með málverk af
söngvurunx frá byrjun 19. aldar og fyllti
ox’ðalaust ibúðina nxeð nótum að meira
og nxinna gleymdum óperulxlutverkum.
Þetta liafði tilætluð áhrif. Joan lxxgði inn
á nýja braut. í 10 ár æfði hún sig daglega
undir handleiðslu manns síns, og þar
konx, að hún var farin að elska róman-
tísku óperurnar, tíðarandann, sem þær
túlkuðu, jarðveginn, sem þær voru
sprottnar úr.
■jc Strungar lífsvenjur
JOAN SUTHERLAND lýsir starfi sínu
þannig:
„Þið verðið að hafa liugfast, hve örð-
ugt líf óperusöngkonunnar er. Það er
alls ekki eins glæsilegt og spennandi og
flestir ímynda sér. Stundum getur það
nxinnt á klausturvist. Maður nxá t. a. m.
aldrei reykja og naumast bragða vín. Að
fara seint að hátta kemur ekki til íxiála.
Alltaf verður að hlífa sjálfri sér og rödd
sinni, og það getur reynzt ákaflega þreyl-
andi. Auk þess verður að liafa hugfast,
að enginn kenxst upp á hátind frægðar-
innar, nema liann eigi sér einhverja
liæfileika unxfram aðra menn — hvort
sem þeir eru fólgnir í sérstökum radd-
blæ eða einstæðunx skilningi á óperu-
hlutvei’ki. Ef aðrir ætla svo að fara að
troða upp á nxann hugmyndum sínum —
ef til vill á ruddalegan og óþægilegan
liátt — þá svellur nxanni hlátt áfram
nxóðui’, og allt fer í hál og brand!“
Ekki hefur nú sanxt lieyrzt, að Joan
liafi nenxa einu sinni hlejqxt öllu í bál og
brand. Það var i Feneyjum. Hún hafði
látið til leiðast að syngja þar ópex’uhlul-