Samtíðin - 01.06.1969, Blaðsíða 8

4
SAMTÍ«IN
varúðar. Hann sagði: „Ef svo tækist til, að við
sigldum á lítið skip, myndi óðara verða sagt í
fréttunum: Kjarnorkuskip lendir í árekstri á
Elfinni! Þá yrði gamli óttinn undir eins end-
urvakinn.“
Aron Guðbrandsson:
SÓLSTÖÐUR
Sólstöðumorgunn sumarhlýr
sveipast um laut og börðin.
Daggarhjúpurinn dropaskær
drýpur á þyrstan svörðinn.
Léttum skrefum og liðamjúk
læðist golan inn fjörðinn.
Þá bregður hún blundi, jörðin.
Heiðlóan vinnur að hreiðurgerð
í holtinu ofan við bæinn.
Æðurin liggur á eggjurn fimm
á eyrinni niðri við sæinn.
Sóley og fífill á sama stað
minnast við morgunblæinn.
Rödd Frakklands 1968
ÞEGAR franska ríkisstjórnin ákvað aö
fella ekki gengi frankans í öngþveitinu seint
á síðastliðnu ári, lásum við í Parísarblaði
ummæli, sem hljóða nákvæmlega þannig í
íslenzkri þýðingu:
Það er ákaflega hættuleg hagfræði að rýia
sparifé ráðdeildarfólks til þess meðal annars
að hlynna að bröskurum og spákaupmönnum.
Sú ráðstöfun hlýtur að skapa ugg og ótta og
kemur almenningi til þess að verja afrakstri
erfiðis síns, sparifénu, fremur í óþarfa og
jafnvel skaðsemdir en að leggja það í banka,
atvinnuvegum þjóðarinnar til nauðsynlegs
framdráttar.
Tárin
TVÖ tár runnu út í hið ómælanlega haí
tímans. Annað þeirra spurði hitt: „Hvaðan
kemur þú?“
„Af auga stúlku, sem fékk ekki manninn,
sem hún unni hugástum. En hvaðan kem-
ur þú?“
„Úr auga þeirrar konu, sem fékk hann,“
svaraði hitt tárið. ‘
Hefnríiu E- ?
Þekkti vel til hennar
KAUPMANNSDÓTTIR fór á dansleik.
Ekki var hún fyrr komin þangað en ung-
ur maður, sem hún hafði aldrei séð áður,
bauð henni upp í dans, hafði við hana alia
tilburði, rétt eins og þau væru harðtrú-
lofuð og sleppti ekki af henni hendinni í
tvo klukkutíma. Þá gat stúlkan ekki leng-
ur orða bundizt, en sagði:
„Svei mér, ef þú hagar þér ekki við
mig eins og þú ætlir að eiga mig, og sarnt
þekkirðu mig ails ekki neitt!“
„Alveg rétt,“ anzaði pilturinn, „en ég
þekki nú vel til þín, því ég vinn í bank-
anum, þar sem hann pabbi þinn á inn-
stæðurnar sínar.“
Sjálfsafgreiðsla
ÞAÐ var í gamla daga í Vilta vestrinu
í Bandaríkjunum, að maður einn var
handtekinn fyrir hrossaþjófnað. Sam-
kvæmt lögunum átti að hengja hann fyr-
ir vikið, en það kostaði 50 dollara, og þeg-
ar til átti að taka, átti þoi’pssjóðurinn
ekki fyrir þessum útgjöldum. Eftir nokkr-
ar umræður sagði hreppstjórinn:
„Við borgum þjófnum bara 10 dali fyrii'
að hengja sig sjálfur."
Það var samþykkt einróma.
Annars væri ég ekki hér
Á FLUGMANNASKEMMTUN sagði
kona nokkur við fallhlífarmann: „Jæja,
maður minn, hvað oft hefur yður nu
heppnazt að stökkva út úr flugvél í fall-
hlíf ?“
„Alltaf, frú mín; annars væri ég nú
ekki hér!“ anzaði maðurinn.