Samtíðin - 01.06.1969, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
jafnast á við eignir kunnra olíukónga og
skipaeigenda; menn nefna jafnvel nöfn
eins og Getty, Gulbenkian og Onassis í
því sambandi, en líklega er það nú frem-
ur lauslega áætlað. Hins vegar gyllir sól
frægðarinnar milljarðaeignir Picassos,
en ekki hinna auðjöfranna.
Þá er það kvenhylli meistarans, sem
'orðið gæti efni í heila bók. Það mun frem-
ur fátítt, að maður á níræðisaldri laði
ómótstæðilega að sér tvítugt kvenfólk og
auðvitað þaðan af eldra, en það gerir Pi-
casso. Rúm okkar leyfir ekki upptalningu
á nöfnum þeirra ágætu kvenna, sem orðiö
hafa ástfangnar í meistaranum, en þessi
skulu þó nefnd: Fernande Olivier, Olga
Kochlova, Dora Maar, Marie-Thérése
Walter, Francoise Gilot og Jacqueline
Roque. — Sjálfsagt hafa sumar þessara
kvenna látið heillast af frægðarljóma
Picassos, en allir vita, að það, sem laðaði
þær að honum, var hin ævaforna kynhvöt,
sem oftast er kveikja ástarinnar milli
manns og konu.
Gott dæmi um kvenhylli Picassos er eft-
irfarandi lýsing á fyrstu kynnum þeirra
Frangoise Gilots, sem hún hefur sjálf
sagt frá. Hún var 23ja ára, en hann 64ra,
þegar málarinn girntist hana í vinnustofu
sinni. „Hann snéri sér snögglega við,“
segir hún, „og kyssti mig beint á munn-
inn. Ég leyfði honum það. Hann horfði
forviða á mig. „Er þér þetta ekkert á
móti skapi?“ spurði hann. „Nei — ætti
mér að vera það?“ sagði ég. „Já, það er
andstyggilegt,“ sagði hann. „Þú hefðir að
minnsta kosti getað hrundið mér frá þér;
annars gæti hvarflað að mér, að ég gæti
gert allt, sem mig langar til.“ Ég brosti
og lét hann sjálfráðan um það.“
PICASSO er síður en svo orðinn sadd-
ur lífdaga, þvert á móti, enda er lífs-
þróttur hans óbugaður, en hann er mann-
fælinn og honum leiðist hinn sífelldi á-
troðningur blaðamanna, auðmanna, betli-
lýðs, listsnobba og bjána,sem hafa lagt
hann í einelti um áratugi. Hann segir eitt-
hvað á þessa leið: Fftlk er alltaf að koma
til að hitta mig. Yfirleitt vill það hafa
eitthvert gagn af mér, og þess vegna vil
ég vera laus við það. Ég er orðinn vina-
fár, því flestir vinir mínir eru dánir.
Gestir mínir minna mig oft á nautabana,
þeir stugga við honum gamla bola og
halda, að hann muni þá gera einhverjar
kúnstir. Alltaf á að neyða mig til að gera
eða segja eitthvað. Enginn vill lofa mér
að vera í friði. Svona hefur þetta verið i
mörg ár. Því var það, að ég fluttist frá
París fyrir löngu. Ég hafði þar engan frið
fyrir ferðafólki, hvorki í vinnustofu
minni né heima hjá mér, né hvar sem ég
sást. Ég var einn af sýningargripum Pai’-
ísar.
Ég veit, hvernig er að vera guð. Ég
bý í Notre Dame de Vie (bústaður Picass-
os á fjalli einu skammt frá Cannes) eins
og fangi á heimili mínu. Ég segi það satt,
að ég vildi ekki óska neinum manni frægð-
ar minnar — ekki einu sinni versta óvini
mínum. — Ég þjáist bæði andlega og lík-
amlega af þessari fangavist.
Ég er lokaður inni bak við þessar stóru
járnslár, bak við trén og girðinguna, um-
kringdur þjónustufólki, sem hefur það
starf á hendi að stugga öllu fólki frá mér.
Sérhver hurð er tvílæst. Fólk ofsækir mig
með myndavélum og sjónaukum.
Ég er hersetinn allt árið um kring .. •
Stundum verð ég að byrgja alla glugga
og draga tjöldin fyrir þá um miðjan dag-
inn. Fyrr á árum varð ég oft að flytjast
búferlum, því ókunnugt fólk var að njósna
um hagi mína. Stundum finnst mér ég
vera verðlaunagripur.
Þó maður eigi nóga peninga til að kaupa
fyrir að heita má alla skapaða hluÞ,
borða og reykja að vild — hvaða ánægja
er að því, þegar maður er læstur inni? Eí