Börnin - 01.12.1905, Blaðsíða 14

14
Börnin niín, þó eklcert pláss væri autt handa Jesú í gisti-
húsinui, þegar liann fæddist á jólunum, þá hefir hann þó æfin-
lega autt pláss handa okkur, besta plássiö, sem hægt er fylri'r
-okkur aö fá, ef við viljum koma til hans.
Bænin hans Valda.
Eitt kvöld segir Valdi litli við mömmu sína, þegar hann er
að liátta: „Mamma, eg bað guð að láta okkur kirakkana ekki
rífa'st. En hann hefir ekki gert það enn þá, því við Dísa rif-
umst eins og hundar í dag.“
„Hjálpaðir þú guði til þess að gera það, Valdi minn?“
scgir mamma hans.
„Iivað segirðu, mamma? Iijálpaði eg guði? Getur hann
ekki gert alla hluti? Þarf eg að hjálpa honum?“
„Hann gerilr þig ekki gó/ðan, drengurinn minn, ef þú>
sjálfur vilt ekki vera góður. Þegar sá vondi vill koma þér til
þess að rífast, þá áttu undir eins að snúa þér til guðs og biðja
hann að gefa þér kraft til þess að standast freistinguna, og
svo áttu sjálfur að berjast eíns og góður hermaður á móti illa
skapinu þínu. Þá gefur guð þér sigur. En hann gerir aldrei
það fyrir þig, sem þú sjálfur átt að gera.“
„Ó! er það sona? Þetta hefi eg ekki hugsað um áður,“
segir Valdi.
„Já, elskan mín,“ segir mamma hans, „þegar þú biður guð
nm annað eins, þá átt þú æfinlega að hjálpa honum til þess að
bænheyi'a þig. Þú átt að vaka og biðja og berjast á móti
freistingunum."
Til ganians.
Einu fœrra.
Á sunnudagsslcóla nokkurn kom einu sinni piltur, sem var
óheyri'lega fáfróður um alla hluti í biblíunni sinni. Svör hans
voru svo fjarri öllu viti, að ómögulegt var annað en að brosa
að þeim, þjó kennarinn hans fyndi til þess, hvað raunalegt
væri að hugsa til þess, að hann skyldi ekki hafa fengið meiri
kristilega uppfræðslu. Einn sunnudag er liann spurður að
því, hvað mörg boðorðin sé.