Morgunn - 01.06.1945, Blaðsíða 56

52
M 0 R G U N N
þannig, að vitneskjan um hið ókomna hindrar ekki hinn
frjálsa vilja mannsins og breytir ekki hinni eðlilegu rás
viðburðanna í mannslífinu.
Við töluðumst lítið við frekara. Olivía vissi, að ég var
að leggja af stað í ferðalag mitt til Norður-Englands, og
ég bauð henni, að gefa henni tækifæri til að sitja hjá
mér þriðja fundinn, þegar ég kæmi heim, nokkrum vikum
síðar.
Hún !eit þá til mín dálítið íbyggin, með daufu brosi,
og sagði: „Það verður nú ekki af því. Það er fallega gert
af yður að bjóða mér þetta. En áður en þér komið aftur,
verð ég komin yfir í annan heim, til vinanna, sem voru
að hjálpa mér í dag. Ég fer af jörðunni í vor, svo að ég
ætla að kveðja yður núna“.
Þessi orð hennar höfðu áhrif á mig, vegna þess, hve
sannfæring hennar um þetta var hiklaus.
Ég leit aftur á hana, þessa konu, sem ég hafði aðeins
einu sinni áður séð. Mér fannst hún undarleg, og þó ekki
undarleg, sú tilhugsun, að þetta væri í síðasta sinn, sem
ég sæi hana á jörðunni. Þetta augnablik, sem við tvær
horfðumst í augu, var eins og allt stöðvaðist og stæði kyrt
umhverfis okkur. Það var eins og við værum umvafðar
einhverri ósegjanlegri kyrrð, kyrrð eilífðarinnar, og með-
vitundin um mikilleik hins mikla lífs virtist læsa sig um
okkur, bæði líkama og sál. Allar hefðbundnar venjur
gleymdust okkur, þær urðu markleysa, þær áttu ekki
heima í því einkennilega andrúmslofti, sem lék um okkur,
þessa stuttu stund. Augu Olivíu fylltust tárum, hún hallað-
ist upp að mér og ég vafði hana að mér, og hún vafði mig
að sér. Við urðum eins og að einni lífveru, svo algerlega
sameinaði okkur hin sameiginlega tilfinning, sem við vor-
um alteknar af, fyrir ómælanleik lífsins, hins sýnilega
og hins ósýnilega, hins þekkta og hins óþekkta. Við sögð-
um ekkert orð framar. Þögul og róleg tók Olivía saman
farangur sinn, regnhlíf og tösku, leit einu sinni við mér
og var síðan úr augsýn minni“.