Barnablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 14

Úlfur í sauðaklœðum.
Einu sinni var úlfur, sem ásetti
sér að fara í dularbúning, og hugs-
aði sér að þá væri hægara fyrir sig
að afla sér viðurværis. Hann fór
því í hvíta sauðargæru, laumaðist
inn í sauðahjörð nokkra og lézt bíta
gras með lienni það sem eftir var
dagsins. Sauðamaðurinn varð því
einskis var — um hríð. Þegar smal-
inn rak sauðina inn í byrgið um
kvöldið, lokaði hann dyrunum
fyrir nóttina, eins og venja hans
var, og úlfurinn lokaðist þá auð-
vitað inni líka ásamt sauðunum.
En nú hittist þannig á, að smalinn
hafði ekki fengið mat sendan heim-
anað frá sér tvo eða þrjá síðustu
daga. Sá hann þá ekki annað ráð,
en taka einn sauðinn og slátra hon-
um. Og viti menn, hann tók reynd-
ar úlfinn og slátraði honum!
Flettu nú upp í Biblíunni þinni
og sjáðu, hvernig það tókst fyrir
Akab ísraelskonungi, þegar hann
ætlaði að dylja sig í annars manns
fötum. Les. 1. Kon. 22. 29—38.
týri, að þú skyldir vakna í tæka tíð
til að geta skotið björninn, áður en
hann réðist á þig, sagði Georg við
Jakob.
— Elsku drengurinn minn, þetta
er meira en veiðiæfintýri. Þetta er
sönnun um Guðs kærleika til okk-
ar og það sýnir líka hans miklu um-
önnunn fyrir okkur“, sagði Jón afi
þeirra. Og það viðurkenndu börn-
ill líka. Endursagt S. V.
Ljónið og músin.
Einu sinni, þegar ljón nokkurt
svaf í bæli sínu, hljóp lítil mús yfir
trýnið á hinum volduga konungi
skógardýranna, svo að það vaknaði.
Ljónið læsti hramminum um hið
litla vesalings kvikindi og ætlaði
að drepa það á einu augabragði.
En músin bað það aumkvunarlega
að vægja sér, og óvirða ekki sínar
tignarlegu klær á jafn lítilfjörlegu
herfangi. Sagðist hún hafa styggt
það alveg óviljandi. Ljónið brosti
að hræðslu hennar, og sá reyndar
að hún sagði satt, að það var að
óvirða tign sína, að drepa þetta
litla, hrædda kvikindi.
Nú vildi svo til nokkru seinna,
þegar ljónið var að ráfa um skóg-
inn til að leita sér bráðar, að það
ílæktist í neti veiðimanna. Flækt-
ist það svo illilega í netinu, að það
var vonlaust að geta bjargazt úr
því. Þá rak Ijónið upp ógurlegt
öskur, svo að undir tók í öllum
skóginum. Músin þekkti undir
eins rödd lífgjafa síns, og hljóp
þegar í stað til að naga í sund-
ur hnútinn á bandi því, er hélt
ljóninu föstu. Á endanum tókst
Iienni það og slapp hið göfuga
dýr. Um leið sannfærði músin
Ijónið um það, að göfugu verki
væri aldrei á glæ kastað, og ekkert
líf, sem Guð hefur skapað er svo
lítið, að það geti ekki launað í ein-
hverju það sem því er vel gert.
„Mjúklegt andsvar stöðvar bræði,
en meiðandi orð vekur reiði.“
14 BARNABLAÐIÐ