Barnablaðið - 01.12.1966, Síða 4

vör við eina krónu, sem lá á skrifborðinu,
að hálfu leyti hulin í dagblaði. En frímínút-
urnar voru liðnar lijá, svo að hún gaf sér
ekki tíma til að taka fram budduna aftur
svo að hún gæti lagt krónuna í hana, heldur
lét hana liggja kyrra á skrifborðinu.
Kennslustundin hófst. Allir nemendurnir
sátu beygðir yfir bækur sínar, er kennslu-
konan allt í einu bað Elínu að fara inn í
íbúðina sína og sækja penna, sem hún hafði
gleymt þar. Þegar Elín var í þann veginn að
snerta pennann, lá þar dagblað fyrir henni,
sem hún ýtti til hliðar án þess að lyfta því
upp. A þennan hátt rann krónan inn í blaðið.
Elín sneri aftur án þess að hafa hugmynd um
að krónan lægi þarna.
Kennslustundin leið til loka í ró og friði.
Síðan hófust síðustu frímínúturnar.
Berta var gröm við Elínu vegna þess að
kennslukonan hafði sýnt henni svo mikið
traust. Kennslukonan fór inn í íbrið sína
og hlynnti svolítið að blómunum sínum, en
datt svo allt í einu í hug krónan, sem hún
hafði skilið eftir á skrifborðinu. Hún hugð-
ist leggja hana í budduna, en sér til undrun-
ar sá hún hana ekki á borðinu. Hún færði
blaðið til og lagði það í blaðamöppuna, en
veitti því ekki athygli, að krónan lá innan í
því. Allan tímann, sem frímínúturnar stóðu
yfir leitaði hún, en án árangurs.
Síðan fór hún að hugsa um Elínu. Skyldi
liún hafa tekið krónuna? Henni fannst það
harla ótrúlegt að Elín hefði gert slíkt.
— Síðasta kennslustund dagsins! hrópuðu
börnin, um leið og þau hættu leiknum og
kennslukonan stóð á tröppunni og hringdi
bjöllunni.
Þegar nemendurnir voru allir komnir inn
og hver og einn liafði tekið sér sæti á sínurn
stað, spurði kennslukonan Elínu, hvort hún
hefði séð nokkra krónu liggja á skrifborðinu,
þegar hún sótti pennann.
— Nei, ég sá enga krónu, svaraði hún.
— Já, en ég skildi eina krónu ef tir á skrif-
borðinu, þegar ég var inni í íbúðinni í fyrri
frímínútunum. Sástu hana ekki?
— Nei, ég sá hana ekki.
— Komdu með mér inn og við skulum
leita.
Elín fór með kennslukonunni. Þær leituðu
báðar nokkra stund, en árangurslaust. Síðan
sneru þær aftur til kennslustofunnar. Á með-
an þær voru að þessu, höfðu óhreinar hugs-
anir og ill áform hertekið huga Bertu, og
hún greip tækifærið til þess að gera Elínu
illt. Hún hafði eina krónu á sér, sem pabbi
liennar hafði gefið henni, áður en hún fór
í skólann. Hún lagði hana nú í borðskúffu
Elínar. Berta trúði því ekki, að Elín hefði
tekið krónuna, en til þess að auglýsa enn
betur illsku sína, til félaga síns lagði hún
krónuna í skúffuna hennar.
Þegar kennslukonan kom til baka, stóð
Berta upp og sagði, að hún hefði séð F.línu
leggja peninginn í skúffuna sína, áður en hún
fór inn. Elín eldroðnaði þegar hún heyrði
hvað Berta sagði. Kennslukonan gekk til
Elínar, lyfti plötunni á borðinu og sá þá
krónuna sem Berta hafði lagt þar.
— Hvaðan liefur þú fengið þessa krónu,
Elín. Elín varð svo steinhissa að hún kom
ekki upp nokkru orði. Hún hafði ekki nokkra
hugmynd um hvaðan hún var komin.
— Tókst þú hana ekki á skrifborðinu
mínu, þegar þú sóttir pennann? spurði
kennslukonan.
— Nei, það gerði ég ekki, ég sá enga
krónu þar.
— En hvaðan hefur þú þá fengið þessa
krónu?
— Það veit ég ekki.
— En Berta sá þig leggja hana í skúffuna.
Eða var það ekki þannig, Berta?
— Jú, ég sá þegar hún lagði hana í skúff-
una.
— Segðu okkur hvaðan þú fékkst hana?
Augu Elínar fylltust tárum, og hún kom
ekki upp neinu orði.
Kennslukonan tók krónuna og hóf síðan
að kenna á ný. Elín megnaði ekki að fylgjasi
með.
Berta sat þar sigri hrósandi. Loks hafði
henni tekizt að skrökva á Elínu. Að sjálfsögðu
Framhald á bls. 34.
4