Barnablaðið - 01.12.1966, Side 7

Brotna skálin
Sólin skein frá skýlausum himni. Þrátt
fyrir það fannst ský. Það var samt ekki öll-
um sjáanlegt. Skýið var innan dyra á Grænu-
götu 7.
— Hvers vegna þarf ég ævinlega að gera
eitt og annað, Jregar Óli þarf ekkert að gera,
er hann kemur heim úr skólánum? sagði
Inga í óánægjutón við mömmu sína. Ég á
að þvo upp og fara í sendiferðir, en hvað
gerir Óli? Ekki nokkurn skapaðan hlut.
Frú Borg þekkti svo að segja hvert orð.
Og er hún leit til baka, þá minntist hún
þess, að þannig hafði Inga ætíð mótmælt.
— Óli þarf að hugsa um námið, sagði hún
rólega. Hann getur ekki staðizt prófið ef
hann fær ekki frið til að lesa, það veizt þú
vel. Og ég vinn úti, annars mundi ég geta
gert meira hér heima. En það geri ég til þess
að geta borgað skólagöngu Óla.
— Þetta hef ég fengið að heyra í livert sinn,
sagði Inga og hækkaði röddina, svo að dimma
hversu margt fallegt henni hefði verið gefið.
Sérstaklega voru það þó litlu rósaknúpp-
arnir, sem nú þegar voru farnir að springa
út í hitanum. En livað hún hafði verið
heimsk. Hugsa sér, að hún skyldi aldrei hafa
talað um sunnudagaskólann við Ingu. Og
svo þetta með öll heimboðin. Enginn hafði
kært sig um Ingu, eingöngu vegna þess að
hún gat engum boðið aftur. Þannig átti mað-
ur ekki að hugsa eða breyta, alltaf að hugsa
um að fá eitthvað í staðinn fyrir það sem
maður sjálfur gaf. Birgitta ákvað að tala við
hinar stúlkurnar viðvíkjandi Ingu, þær yrðu
að sjá að þær höfðu breytt ranglega með því
að hrinda félaga frá sér.
B. H.
skýið, sem hvílt hafði yfir þennan sólbjarta
dag, varð alveg kolsvart.
— Aðalatriðið er að Óli verði eitthvað
stórt, en ég. . . . Hvað á að verða úr mér?
Eg hef aðeins mína fátæklegu gagnfræða-
skólamenntun, og með það fær maður að-
eins vanalega skrifstofu vinnu.
Skýið hvíldi áframhaldandi yfir Grænu-
götu 7.
— Það kemur að því, að þú giftir þig,
sagði frú Borg. Og það er ekki svo nauðsyn-
legt að geta haft velborgaða atvinnu. Venju-
lega krefst heimilið alls tíma konunnar að
minnsta kosti fyrstu árin, þegar börnin þarfn-
ast sérstakrar umönnunar. En maðurinn verð-
ur að hafa vinnu, svo að liann geti séð fyrir
sér, konu og börnum.
Inga vissi þetta svo vel. Þetta hafði hún
fengið að heyra nægilega oft til þess að geta
ekki gleyrnt því. En hún gat ekki þolað þetía
dálæti á Óla.
— Hver getur vitað, hvort ég gifti mig eða
ekki? sagði hún jafn hávær. Hver vill eiga
konu, sem ekki getur sjálf lagt neitt til heim-
ilisins?