Barnablaðið - 01.12.1966, Qupperneq 11

Traust bænarinnar
Einn hinna ungu lesenda BarnablaSsins, hefur skrifað
þessa sögu, og spyr milli vonar og ótta, hvort Barna-
blaðið vilji birta hana. — En, ó ekki að birta nafnið mitt,
biður höfundur, sem er stúlkubarn í norðlenzkri sveit.
Einu sinni fyrir mörgum árum, áttu heima
í fjarlægu iandi þrjú lítil börn. Þau áttu
heima í litlu þorpi og bjuggu í strákofa-
hreysi sem var kalt þegar kalt var úti. Þau
áttu föður og móður, en oft var lítið að
borða, og börnin sársvöng. Þó hafði faðir
þeirra alltaf sænrilega atvinnu, en hann drakk
mjög nrikið, og það var nóg til þess að bæði
börnin og nróðir þeirra urðu að líða skort.
En börnin og móðir þeirra þekktu Jesúm
og lifðu í því trúartrausti að einhvern tíma
nrundi úr rætast og faðir barnanna nrundi
lrætta að drekka og eignast eilíft líf.
Lísa litla var elzt o<j lrún bað lreitt 021
innilega á hverju kvöldi til Guðs fyrir pabba
sínunr, en allt virtist koma fyrir ekki.
Þegar hann kom drukkinn heim, var lrann
ætíð vondur við litlu börnin sín og kenndi
þeinr um allsleysið, og þau voru farin að
kvíða fyrir lrverju einasta kvöldi. Og svo
var það eitt kvöldið, hið versta kvöld, sem
þau nokkurntíma lifðu, kvöldið sem þau
aldrei gleynrdu á konrandi árum. Þetta var
laugardagskvöld og pabbi var drukknari en
vanalega. Þegar hann kom heim, heimtaði
hann mat af vesalings konunni, senr sjálf
hafði ekkert fengið í marga daga, og átti ekki
nokkurn bita af mat í fórunr sínum. Og þeg-
ar lrún sagði honum þetta, varð hann svo
reiður að hann sagði: ,,Þá rek ég bara þessa
krakkaorma út, svo að við höfum nóg að
borða. Þeirra vegna er öll okkar arnræða."
Móðir þeirra reyndi að sefa hann og jafn-
franrt biðja börnunum griða, en þá varð
lrann enn æfari og sagði: „Ef þú ert nokkuð
að skipta þér af þessu, getur þú líka farið.“
Hann rak börnin sín út.
„Jæja,“ sagði konan, „þá er bezt að ég fari
líka. Þú getur þá vonandi haft eitthvað ofaní
þig.“ En þá skipaði lrann henni að vera
kyrri, lrún færi ekki fet. En börnununr skip-
aði lrann út og skellti aftur hurðinni svo
kofinn lék á reiðiskjálfi.
Hið eina veganesti sem þau lröfðu, voru
þau orð, sem grátandi nróðir hafði sagt við
þau: „Guð veri með ykkur, elsku börnin
mín. Gleynrið lronum ekki, hann einn getur
hjálpað."
Þau ráfuðu út í kuldann og myrkrið, klæð-
lítil og svöng.
„Við skulunr fara út úr þorpinu," sagði
John. „Já,“ sögðu Lísa og Daníel. Þau gengu
þreytt og vonlítil út í skóg. í litlu rjóðri
bjuggu þau sér til skýli úr viðarkubbum.
Þegar því var lokið, báðu þau Guð lreitt og
innilega að snúa pabba þeirra til trúar á
Jesúnr Krist. Og Guð gleymdi þeinr ekki.
Hann var aðeins að reyna þolinmæði þeirra.
Og þau biðu og vonuðu, veiddu héra og
kanínur sér til nratar og skiptu jafnt með sér
fengnum. Með þessu móti voru þau ekkert
svengri, en þau höfðu oft áður verið. Það
leið hálfur mánuður og börnin biðu öll
þolinmóð í því mikla trúnaðartrausti, sem
þau höfðu öðlazt er þau voru agnar lítil
heinra hjá mömmu sinni og pabba.
Dag einn, þegar sólin skein glatt, lreyrðu
þau eitthvert þrusk fyrir utan kofann. Þau
fengu hjartslátt og kvíða, er fyrir utan stóð
maður, senr bauð glaðlega góðan dag og
11