Barnablaðið - 01.12.1966, Síða 16

Gleðileg jól
Jólin, sem heimilishátíð, hafa það í för
með sér að húsmóðirin þarf mörgu að sinna.
Vísast er það ánægjulegt að eiga kökudúnk-
ana fulla, eldliússtólana nýmálaða og nýofn-
ar mottur á gólfunum. En hver hefur
fundið upp á því að við þyrftum að hafa
þetta allt saman til reiðu endilega fyrir jól?
En börnin virðast líka hafa sinn jólaundir-
búning. Það finnst mér að minsta kosti, þeg-
ar ég stend í eldhúsinu og er að strjúka línið.
Á bak við lokaðar dyr barnaherbergisins,
heyri ég mikinn undirbúning. Börnin tala
saman í hvíslandi rómi, og spyrja hvert ann-
að, hvort þetta skuli vera svona eða öðru-
vísi. Inn á milli heyri ég þau vera að þagga
niður í litla bróður og segja honum að tala
lágt.
Af og til smeygir eitthvert þeirra sér út
um dyrnar, sem þau opna í hálfa gátt.
„Mamma, jrú mátt ekki forvitnast neitt.“
Það er Jóhann, sem gengur í gegnum eld-
húsið, og ég loka auðvitað augum mínum.
Hver vogar svo sem að vera forvitinn þessa
leyndardómsfullu daga?
„Mannna, ekki að forvitnast!" Nú kemur
litli bróðir og Jrarf líka að ganga í gegnurn
eldhúsið. Að hálfu leyti gleymir hann þó
hvaða erindi liann hafði, og hleypur út að
glugganum og fer að horfa á vöruflutninga-
bíl, sem ekur eftir götunni. Bílar eru ein-
mitt hans mikla áhugamál. í gluggakistunni
liggja nú nokkrir kubbar ásamt allavega
litum jólapappír, sem ég auðvitað læzt ekki
sjá. Síðan heldur hann áfram að pakka inn
jólagjöfum þarna rétt við nefið á mér, milli
þess sem hann leggur fyrir mig ýmsar undar-
legar spurningar.
„Hvar búa gleðilegu jólin, mamina? Geta
gleðileg jól ekið bíl?“
Ég kæfi niður löngun mína til að skelli-
hlægja og reyni þess í stað að svara spurn-
ingum hans einhvern veginn, og lield áfram
að strjúka línið. En börn eru ekki ánægð með
það að fá reikul svör við spurningum sínum.
Spurning hans gerir mig hljóða og stillir
mér frammi fyrir annarri spurningu: Hvar
finnum við gleðileg jól? Hinn rétta jóla-
anda eignumst við aðeins þegar við í hjarta
okkar og heimili gefum Jesú fyrsta réttinn
og fremsta rúmið, þar sem við heyrum Hann
tala til okkar um hið eina nauðsynlega. —
"7
Það er snemma aðfangadagsmorguns. Ég
heyri léttstíg hlaup í forstofunni. Allt í einu
stenduf litli bróðir í dyrunum og hlær með
öllu andlitinu. Undir arminum hefur hann
gamla, margbrotna eftirlætis bílinn sinn, sem
sennilega verður afsettur fyrir annan nýjan
óðar en kvöldið kemur.
Við fylgjumst að inn í barnaherbergið þar
sem ég kveiki lítið ljós á borðinu. Unr leið
kemur hreyfing á sængina í einu rúminu.
Óðar en varir eru öll börnin þrjú vöknuð.
Ekkert þeirra segir orð en öll þrjú liggja
þau á koddanum og horfa á ljósið glöðum
augum.
„Gleðileg jól, elsku góðu börnin mín,“
segi ég um leið og ég geng að glugganum
og dreg upp gluggatjaldið. Þá kernur fjör í
börnin, og þau hoppa öll upp úr rúmunum
og hlaupa út að glugganum og horfa út.
Nú heyrir það til hins óvenjulega að við
höfum fengið snjó á jörðina þessi jól.
Himinninn er stjörnubjartur og ekki hinn
minnsti blær hrærir við morgunkyrrðinni.
16