Barnablaðið - 01.12.1966, Page 18

Hann sagðist heita
„Jóhannes 3, 16“
Á köldu vetrarkvöldi, stóð lítill, írskur
drengur á götu í Dublin, heimilislaus og
vinalaus. Á meðan hann stóð þarna og beið,
hungraður og kaldur, var skyndilega lögð
hönd á öxl hans. Það var dimmt en samt
kom hann auga á háan mann, sem stóð hjá
honum, og hann heyrði rödd, sem sagði:
„Drengur, hvað ert þú að gera hér svo seint
að kvöldi. Þú liefur ekki gott af því að vera
á götunni svona seint, þú ættir heldur að
fara heim og leggja þig.“ „Ég á ekkert heirn-
ili þar sem ég get sofið,“ sagði drengurinn.
„Ósköp er að heyra þetta,“ sagði maðurinn.
Mundir þú vilja eignast heimili, ef ég gæti
útvegað þér það?“
„Já, því máttu trúa,“ sagði drengurinn.
„F.g yrði þér mjög þakklátur.“
„Ef þú gengur þessa götu og kemur að
þessu númeri — þá skaltu.... meira gat mað-
urinn ekki sagt, því að drengurinn var þot-
inn af stað, „nei, bíddu, drengur minn, þú
þarft að heyra meira, annars ratar þú ekki
rétta leið. Þegar þú kemur að húsinu verður
þú að vita hvernig þú átt að liaga þér. Kanntu
að lesa?“
„Nei, það kann ég ekki.“
„Þú þarft að hafa aðgöngumiða að húsinu,
gleymdu því ekki, annars kemst þú ekki inn.
Hér er hann, og á honurn stendur: „Jóhannes
3, 16.“ Reyndu að muna það: „Jóhannes 3, 16,
Jóhannes 3, 16,“ endurtók liann. Getur þú
munað þetta? Án þessara orða færð þú ekki
að komast inn.“
Utan við sig af fögnuði hljóp drengurinn
af stað, og fann brátt götuna og húsið, sem
honum var bent á. En það lá við að hann
tapaði kjarkinum, þegar hann sá að húsið var
umkringt hárri járngirðingu, og hliðið var
rammbyggilega læst. Hvernig átti hann að
komast inn? Jú, þarna var stór dyrabjalla.
Hann þreif til hennar og hringdi ákaft. Næt-
urvörðurinn kom fljótlega og spurði liver það
væri.
„Það er ég, — Jóhannes 3, 16,“ svaraði
drengurinn.
„Það er ágætt,“ sagði maðurinn. „Gerðu
svo vel, vinur minn, og gakktu inn.“ Dreng-
urinn lét ekki segja sér það tvisvar, og eftir
skamrna stund var hann háttaður ofaní hlýtt
rúm, og svo fallegt var það að liann liafði
aldrei séð neitt þvílíkt áður.
„Þetta er ágætt nafn, sem maðurinn hefur
gefið mér,“ sagði hann við sjálfan sig. „Hér
eftir heiti ég bara Jóhannes 3, 16.“
Næsta morgun fékk hann rnjólk og brauð,
áður en hann fór út, og hann hafði fengið
leyfi til þess að sofa þarna næstu nótt líka.
Hann var hræddur um að lrann mundi mæta
gömlum félögum, en það vildi hann sízt af
öllu núna. Hann hugsaði með gleði til góða
rúmsins og nýja heimilisins. Skyndilega henti
það, slysið, óhamingjan, eða eigum við ef
til vill að kalla það hamingju. Það var ekið
á hann. Hann varð undir bifreið.
Hann var tekinn upp og fluttur á næsta
sjúkrahús, á meðan kornst hann til meðvit-
undar.
Það ber oft \ið í Dublin, að menn eru
spurðir hverrar trúar þeir séu, jafnsnemma
og þeir segja nafn sitt og heimilisfang. Um
leið og hann kom til sjúkrahússins, var hann
Framhald á bls. 20.
18