Barnablaðið - 01.12.1966, Page 20

Hann sagðist heita . . .
Framhald af bls. 18.
spurður hvort hann væri kaþólskur eða nrót-
mælendatrúar. — „Sannleikurinn er,“ sagði
hann, „að ég veit það ekki. „í gær var ég
kaþólikki, en nú er ég bara Jóhannes 3, 16.“
Þegar búið var að gera að sárum hans, var
hann færður inn í sjúkrastofu. Hann fékk
fljótt háan hita, og menn heyrðu að hann
hrópaði stöðugt Jóhannes 3, 16. „Það varð
mér til blessunar, það nafn varð mér til bless-
unar.“
Hróp lrans vöktu alla sjúklingana sem voru
í næstu stofum, og þeir ræddu um það sín
á milli lrvað drengurinn ætti við — það varð
mér til blessunar. „Það varð mér til blessun-
ar“, hrópaði drengurinn.
Þegar Iiann fór að átta sig, heyrði hann
sjálfan sig segja: „Jóhannes 3, 16, hvar ert
þú staddur í dag, og hann heyrði að fólkið
í kring um hann kannaðist við nýja nafnið
hans. — „Þó að við værum nii btiin að læra
það,“ sagði það, þú sem hefur ekki þagað um
Jóhannes 3, 16. Og veiztu ekki sjálfur hvers
vegna þú heitir þessu nafni?“
„Nei, það veit ég ekki, en ég segi bara,
blessað veri þetta nafn.“
„Veiztu þá ekki að það stendur í Biblí-
unni?“ „Biblían, hvað er það?“ „Vesalingur-
inn litli. Hefur þú aldrei heyrt um Biblíuna,
þá blessuðu bók?” „Lesið þið fyrir mig,“ bað
hann, og þegar hann fékk að heyra Jóhannes
3, 16, sagði hann: „Þetta er undursamlegt,
þetta er fallegt, það segir frá eilífum kær-
leika." Hann lærði biblíuversið í heiid: „Svo
elskaði Gúð heiminn að hann gaf sinn ein-
getihn sonj til þess að hver, sein á hann trúir,
glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.” „Ég hef
þá fengið. meira en nafnið,” sagði hann, „ég
hef líka fengið stóra gjöf.“
Dagarnir liðu, og það var stöðugt breyt-
ing á sjúkrastofunni, en litli sjúklingurinn
var samt aldrei einmana. Hann fann full-
nægju í orði Ritningarinnar, hann skilcli það
svo vel, en hann vissi ekki að hann átti eftir
að verða til þéss að bjarga mannssál i sjúkra-
húsinu. í næsta rúmi við hann, lá gamall
maður, sem var rnikið veikur. Á hverjum
morgni kom nunnan inn til hans og spurði:
„Hvernig líður þér í dag?“
„Illa, mjög illa,“ stundi gamli maðurinn.
„Ég er svo stór syndari, ég er hræddur við
að deyja, hvað á ég að gera. Ó, hvað skyldi
verða af mér þegar ég fer héðan?“
Drengurinn hafði heyrt hann segja þetta
mörgum sinnum. „Vesalings gamli maður-
inn,“ hugsaði hann, „hann á ekkert rúm víst
í himninum.“
.,Patrik,“ hrópaði hann eitt sinn til hans.
„Ég veit um eitt, sem þú skalt gera. Það er
alveg öruggt, ég hef reynt það sjálfur. Það
hefur gert mig alveg rólegan."
„Segðu mér hvað það er, segðu mér það
fljótt,“ sagði gamli maðurinn. „Ó, ef ég vissi
bara um eitthvert ráð til þess að ég gæti
fundið frið.“
„Hér er það, hlustaðu á Jóhannes 3, 16.
Heyrir þú til mín, ég kann það utanað, skil-
ur þú þetta, Patrik?"
„Já, ég lieyri og skil, Jóhannes 3, 16: „Svo
elskaði Guð heiminn....“ Aftur og aftur
hafði hann versið yfir, þar til Guð opnaði
hugskot lians, og hann skildi ritningarnar, og
fyrir kraft þeirra, fann hann frið á síðustu
stundu og gekk glaður inn í eilífðina.
Ein sál hafði áunnizt fyrir Krist, blessuð af
Heilögum Anda.
K V I T T U N
frá Sunnudagaskólanum Herjólfsgötu
8, Hafnarfirði fyrir veturinn 1965—1966,
kr. 1.160,00. Kvittun frá Sunnudaga-
skólanum Hátúni 2, Reykjavík fyrir
veturinn 1965—1966, kr. 1.621,00.
Sunnudagaskólabörnum má segja það,
að árið 1965 voru sendar kr. 4.062,75
til fátækra barna í Pakistan.
Daniel Jónasson.
20