Barnablaðið - 01.12.1966, Page 24

P. M. John:
KINZ A
Framh.
Áin, já hvert lagði hún leið sína eftir að
hún hafði runnið gegnum dalinn? Einhvern-
tíma ætlaði hann að fara í uppgötvunarferð
til að sjá meira af heiminum en hann þekkti
nú, en hann ætlaði að bíða þangað til olíu-
trén stæðu í blóma, og þá ætlaði hann að
fylgja bleiku blómunum þeirra alla leið til
hins mikla liafs, sem hann hafði heyrt getið
um. Hann sat góða stund undir fíkjutrénu,
og sólin fór að hníga til viðar bak við fjöllin.
Síðustu geislar hennar sveipuðu umhverfið
mildum rökkurbjarma. Ró og friður færðist
yfir allt. Þruskið á hveitiökrunum hætti, og
kýrnar hættu rneira að segja að jórtra.
Það var eins og allt sköpunarverkið héldi
niðri í sér andanum um sólsetrið. En þá
rankaði drengurinn við sér, hann mundi
eftir að það var framorðið, og hann hrað-
aði sér hljóðlega upp fjallshlíðina. Nú var
komið kvöld, og fjölskyldan safnaðist saman
kring um leirskálarnar með kvöldverðinum,
í birtunni frá kolaglæðunum og litluni
lampa. Kinza var nú vöknuð. Hún var hress
eftir svefninn og sat nú ánægð í fangi
mömmu sinnar, rjóð og blómleg og svöng,
eins og ungi i hreiðri. Hamid liorfði á liana.
Ó, hvað honum þótti vænt um hana!
Alltaf, alltaf ætlaði hann að vernda hana
og sjá um að henni liði vel. Kýrin stóð jórtr-
andi úti í gripabyrginu, og gamli hundur-
inn með rifna eyrað kom og lagði hausinn
í kjöltu Röhmu. Mölflugur og leðurblökur
flugu út og inn, og kötturinn kom fram að
borðinu til að fá sinn hlut af máltíð fjöl-
skyldunnar.
Tvisvar var hann rekinn í burtu. En hann
var þrár og hafði sitt fram. Það fór svo að
maúuinn nægði handa öllum. Vindgustur
blés inn um opnar dyrnar og bar með sér
ilm af jurtum sem uxu í kössum fyrir utan.
Hamid var þreyttur eftir gönguna, sem hafði
verið svo erfið fyrir hann. Hann lagðist nú til
svefns og dreymdi betlarann. Honum þótti
hann vaxa og vaxa og verða hræðilega stór, og
hóta því að taka Kinzu frá honum. Þá glað-
vaknaði hann. Tunglið var komið upp, en
fullorðna fólkið sat ennþá umhverfis útkuln
aðar kolaglæðurnar og talaði saman. Það
hlaut að vera kvíðafull rödd móður hans,
sem hafði vakið hann, þó að þau töluðu sam-
an í hálfum hljóðum. Hann gat vel greint
andlit þeirra í skæru tunglsskininu. Eatima
var illgirnislega ánægjuieg á svipinn, en móð-
ir hans föl og angurvær. „Þetta er eina til-
boðið sem við munum nokkurntíma fá, og
það verður séð fyrir krakkanum ævilangt,"
sagði Si Mohamed. „Ævilangt!" endurtók
móðirin: „Það verður engin ævi. Hún lifir
ekki lengi þá, svo lítil og veikbyggð sem hún
er. „Það er betra fyrir þann sem blindur er,
að deyja en að lifa,“ sagði Fatíma. Móðirin
sneri sér að Fatímu esp á svipinn, en hús-
bóndinn rétti upp hendina til að stöðva
alla þrætu. „Þegið þið! Þetta mál verður
ekki rætt frekar. Ég fer :neð krakkann með
mér í býtið á þriðja degi hér frá.“ Si Mona-
med stóð hátíðlega á fætur, og Fatima iíka,
en Zohra sat kyrr og reri frani og aftur.
„Elskan mín litla, elskan mín litla,“ tautaði
hún hljóðlega fyrir munni sér.
Hamid virti hana fyrir sér. Hann þorði
hvorki að segja neitt eða fara til hennar, af
hræðslu við stjúpa sinn, ^n hann fékk hng-
mynd sem kom hjarta hans til að slá hraðar.
„Það skal ekki verða,“ sagði hann aftur og
aftur við sjálfan sig. „Betlarinn skal ekki fá
hana. Það skal aldrei verða.“ Loks sá hann
rnóður sína leggjast fyrir sárhrygga, en hann
gat ekki sofnað aftur. Hann sá tunglsgeisl-
ann færast yfir dyrnar og á vegginn u| pi
yfir Kinzu litlu senr lá í draumi. llann sá
fyrstu fölu dagsskímuna færast yfir, og heyrði
fyrsta hanagalið.
Skepnúrnar byrjuðu að hreyfa sig úti í
girðingunni, en Hamid lá niðursokkinn í
24