Barnablaðið - 01.12.1966, Side 25

hugsanir sínar. Hvernig sem hann þraut-
reyndi, gat hann ekki komizt að neinni nið-
urstöðu. Rétt fyrir sólaruppkomu sofnaði
hann, og tveim tímum seinna var hann vak-
inn með ómjúku sparki stjúpföðurs síns.
„Upp með þig, letiormurinn þinn. Þú ættir
fyrir löngu að vera farinn út með geiturn-
ar.“ Si Mohamed var argur á svip. Hamid
hentist á fætur, þvoði hendur og andlit úr
vatnsfötu og settist svo niður að eta morgun-
verðinn. Meðan hann gleypti í sig brauðbit-
ann og sötraði kaffið, leit hann varfærnis-
lega til móður sinnar. Hún var föl, og hann
tók eftir að dökkir baugar voru undir aug-
um liennar. Þrátt fyrir allt var hún samt
ekki eins eyðilögð að sjá og hann hafði búizt
við. Honum sýndist hún jafnvel hafa ákveð-
ið eitthvað sérstakt, fannst hann sjá það í
andlitsdráttum hennar. Hún leit á hann
snöggvast með einbeittu augnaráði, og hann
endurgalt það með sömu festunni. Hún lyfti
augnabrúnunum ofurlítið, og hann kinnk-
aði kolli lítið eitt. Það var merki um gagn-
kvæman skilning þeirra á milli.
Við fyrsta tækifæri sem gæfist mundu þau
ræðast við. Það þurfti heldur ekki að bíða
lengi eftir því.
Hamid fór með geiturnar í haga, og yfir
gaf þær svo er hann liafði komið þeim á
beit fyrir neðan brekkuna hinum megin við
þyrnigerðið og þaðan sáust þær ekki.
Hann átti í fórum sínum brauðbita frá
morgunmatnum og gaf hann félaga sínum
fyrir að gæta geitanna fyrir sig um stund.
Sjálfur lagðist hann í leyni við þyrnigerðið
og var þar á gægjum.
Eftir litla stund sá hann hvar móðir hans
gekk út í matargeymsluna þar sem kvörnin
hennar stóð, og nokkrum mínútum síðar
læddist hann inn til hennar. Kinza sat á sín-
um vana stað í dyrunum. Nú leið að því að
sólin rynni upp yfir fjöllin í austri. Inni í
geysmluhúsinu sat móðir hans með kross-
lagða fætur og sneri þungri kvörninni, og loftið
þar inni angaði allt af möluðum maís. Hamid
settist hjá henni og lagði hendina á hand-
legg hennar. „Mamma," hvíslaði hann. „F.g
heyrði nokkuð í gærkvöldi. Ætlið þið að
gefa gamla betlaranum hana Kinzu?“ Móðir-
in snéri sér að honum og horfði á hann
langa stund eins og hún væri að yfirvega
hvað liann væri fær um að gera. Gr.mnur
var hann að vísu, og lítill eftir aldri en ötuil
og seigur — og það sem mestu máli skipti,
honum þótti vænt um Kinzu og mátti ekki
af henni sjá. „Maðurinn minn hugsar sér
það, en svo mikið get ég sagt, að það skal
ekki verða af því. Ég vil ekki láta Kinzu
litlu sitja svanga á þessum ógeðslegu borgar-
götum. Nei, Hamid. Þú verður að fara eitt-
hvað burt með hana. Ef þú aðeins vilt, getur
þú bjargað henni.“ „Ég?“ endurtcjk Hamid
dálítið undrandi. En samstundis áttaði hann
sig, og það var djörfung og festa í augnaráði
hans, þegar hann leit á móður sína. Það var
ekki frítt við að hann hugsaði sér að þetta
hlutverk gæti líka orðið nokkuð skemmtilegt.
„Hlustaðu nú á mig,“ sagði móðir Ha-
mids, og Jagði hönd sína á kné hans. í skugga-
lega geymsluherberginu varð rödd hennar
hljómmeiri og greinilegri í eyrum hans, og
það var sem hvert orð hennar brenndi sig
inn í sál lians. Hann starði stöðugt á liana
meðan hún talaði, og hann fann að hann
mundi aldrei gleyma frásögn hennar.
„Fyrir fjórum árurn síðan,“ sagði hún,“
fórum við faðir þinn á hina miklu pílagríms-
liátíð til dýrlingagrafanna hinumegin við
fjöllin. Við skildum ykkur börnin eftir hjá
föðurömmu ykkar, en Absalom höfðum við
með okkur. Ég bar hann á bakinu því hann
var aðeins ungbarn þá. Þegar við höfðum
séð grafirnar, vildi faðir þinn að við héldum
áfram til borgarinnar, sem var í nokkurra
mílna fjarlægð til þess að skoða hana og
kaupa það sem við þyrftum. Við gengum
allan daginn frá sólarupprás til sólarlags.
Sólskinið var glóðheitt, og flutningabifre’*
arnar, sem fóru með pílagrímana heimleiðis.
fóru allan daginn skröltandi framhjá okkui
og jusu yfir okkur rvkinu, svo að okkur iá
við köfnun. Þegar við höfðum loksins náð
áfangastað, hafði ég fengið stórar blöðrur á
Framhald á bls. 32.
25