Barnablaðið - 01.12.1966, Page 33

vaknar, og svo segi ég honum að þú sért úti
með þær. Hann fer varla að kæra sig um
Kinzu litlu eða að leita að henni. Ég ætla
að búa svoleiðis um í vöggunni að Faíimu
sýnist hún vera þar ef hún lítur þangað. hað
er vanalega orðið dimmt þegar hann kemur
frá vinnunni, og það er víst, að ekki geíur
hann sent neinn að leita að þér í myrkrinu.
Ekki ætla ég að segja honum livert þú fórst,
og næsta dag verðurðu kannski kominn alla
leið." Það var bæði ótti og eftirvænting í
augnaráði drengsins meðan hann hlustaði á
móður sína, og þegar hún nú þagnaði, spurði
hann: „En hvernig á ég að rata?“
„Já, ég hef nú líka hugsað um það,“ sagði
hún, „og það er bara ein leið sem þú getur
farið. Ef þú færir þjóðúeginn, mundirðu
eflaust finnast. Það er líka lengsti vegurinn.
Styzta leiðin er að fara yfir fjöllin, en það
er hættulegt, og þú mundir aldrei komast
það. En það er einn vegur enn, og þann
veg skaltu fara. Farðu meðfram ánni upp-
eftir dalnum svo langt sem hann nær. Síðan
ferðu yfir fjallið. Það er hátt, en þú verður
endilega að komast upp á elstu brún þess.
Þaðan muntu sjá annan dal og aðra á, og
farðu veginn sem liggur meðfram þeirri á.
Síðan kemurðu á stóra þjóðbraut, sem mikil
umferð er um, og margar flutningabifreiðir
með trjábolum fara eftir. Það getur skeð að
þú fáir að aka með einhverri bifreiðinni.
Borgin er næstum í 50 knr. I jarlægð þaðan
uppi í fjalllendinu. Ef þú færð nú engan til
að aka með þig, verðurðu að neyðast til að
ganga alla leiðina. Megi Guð hjálpa þér.“
„En þegar ég er nú kominn þangað?“
„Þá verðurðu að leita uppi útlendu trú-
boðskonuna, finna húsið hennar, en þú mátt
engan spyrja, en vera eftirtektarsamur. Hún
býr við götuna bak við sölutorgið, og sú
gata byrjar við gistihúsið. Hún býr í aftasta
húsinu við þá götu. Farðu til hennar, og
segðu frá öllu eins og það er, og skildu Kinzu
eftir hjá henni. Hún ræður svo fram úr
öllu.“ Hamid var efablandinn á svip. „En
ef hún vill nú ekki taka á móti Kinzu?“
Móðirin hristi höfuðið. „Hún gerir það
áreiðanlega,“ sagði hún í öruggunr róm.
Hún sagði mér að dýrðlingurinn á myndinni
vísaði aldrei neinum burt frá sér. Ég veit að
lnin tekur á móti Kinzu litlu vegna dýrðl-
ingsins, og fer vel með hana. En flýttu þér
nú til geitanna og ég verð að flýta mér að
nrala, annars verður Fatima i 11. Mundu nú
lrvað ég hef sagt. Ég ætla að baka meira
brauð en vant er, svo að þú fáir í nestið.“
Hanrid reis á fætur og sneri aftur íil geit-
anna, en lrann gekk sem í draunri. Sólin
hafði stigið Irátt upp yfir fjöllin nreðan á
sanrtali þeirra mæðginanna stóð, og Kinza
sat á tröppunum, hló og rétti franr litlu
hendurnar sínar. Geiturnar voru á beit, áin
blikaði, og það lagði blátt áfram birtu af
ökrunum. Heimurinn var sá sanri og í gær,
en litla drengnum fannst lrann líía allt
öðruvísi út nú. Fjöllin, sem höfðu verið
vinir lrans, urðu nú svo ókunnugleg og ógn-
andi, þegar lrann fór að hugsa unr það, að
lrarrn varð að ferðast einsamall yfir þau, og
nú hafði lrann engan áhuga á að vita hvert
iijótið rynni. En þrátt fyrir kvíðann, hikaði
lrann ekki eitt augnablik við að fara. Honunr
lór eins og sunrunr nriðaldariddurununr.
Hann lrafði fyrir tveimur árum síðan heitið
sinni meyju tryggð og hollustu sinni, þó að
þessi nrey væri lítið og magurt barn nreð
ógreitt hár, og augu sem aldrei höfðu séð
dagsljósið. Hann blístraði, og nokkrar lrálf-
vaxnar geitur, serrr vortr þar nærri, konru og
lögðu snoppuna í kné hans. Nú fann lrarrn
líka lrve vænt honum þótti um þessi dýr, og
lrve erfitt nrundi verða að skilja við þau.
Þetta voru kiðlingar, sem lrann lrafði hjálpað
til að koma á fót, og borið, þegar þeir voru
þreyttir. Hann hafði oft rekið þá úr nraísn-
um, því að þeir sóttu þangað þegar lrann
fór að spretta. Hann strauk þeim urn litlu
lrornin og eyrun, og hugsaði um lrvenær
lrann sæi þá næst. Hvernig nrttndi lronurn og
Kinzu litlu vegna í framtíðinni? Framh.
S V A R :
•[{euieS eje pg .ta uuirossajorj
33