Barnablaðið - 01.12.1966, Page 34

Sannleikurinn sigrar
Framhald af bls. 4.
var samvizka hennar ekki hrein, og innst í
hjarta sínu iann hún, að hún hafði breytt
illa.
hað var þessi atburður, sem var orsök að
hryggð Elínar, er hún nú var á leið til heim-
ilis síns. Foreldrar Elínar voru frelsuð og voru
meðlimir kristins safnaðar þar á staðnum.
Þegar Elín kom heim, sagði hún frá því, sem
komið hafði fyrir hana í skólanum.
Elín, sagði móðir hennar, vertu ekki lirygg
út af J^essu, en borðaðn í ró. Eg trúi að þú
sért saklaus, svo að Jietta mun örugglega allí
fara vel, Jiað munt þú sanna.
Heldur Jjú að einhver af skólasystkinum
þínum liafi tekið krónuna og lagt hana í borð-
ið jntt, til J^ess að varpa skuldinni á }DÍg? Við
skulum biðja til Guðs, að liann leiði fram
sannleikann í málinu og láti réttinn koma
fram til sigurs. En hvað sem þú gerir, þá seg
alltaf sannleikann, því að sannleikurinn
gengur sigrandi að dómi.
Var Berta hamingjnsöm, er lnin hélt heim
á leið frá SKolanum?
Getur nokkur maður, sem drýgt hefur
synd verið hamingjusamur? Getur sá verið
glaður, sem hefur óhreint hjarta? Nei. Sá,
sem hefur vonda samvizkn, á ekki hina raun-
verulegn hamingju. — Berta var óánægð, þeg-
ar hún fór heimleiðis. Hún iðraðist Jjess, að
hún hafði verið vond og skrökvað.
Eoreldrar Bertu voru ekki frelsuð. Þau
vildu ekkert með guðhræðslu liafa og lifðu
í syndum og löstum, og álitu að tal um himin
og glötun væri aðeins hégómamál. Þessu
höfðu þau sáð í hjarta Bertu. Enginn liafði
kennt Bertu að biðja kvöldbæn, áður en hún
færi að hátta.
Faðir hennar, sem hét Andrés Pétursson,
var harður maður. Þeir, sem þekktu Andrés
í Norðurgarði, vissu, að hann vísaði ekki á
bug sopanum, er honum bauðst hann. Það
kom fyrir, að hann sást vera óstöðugur í
gangi. Norðurgarður lá á fallegum stað við
sjóinn og var meðalstór bújörð. Þegar Berta
kom heim, mætti Hrói henni við grindina.
Hann var svo glaður, þegar hún kom heim
úr skólanum, og liann var vanur að korna
á móti henni á hverjum degi. í dag, eins og
vanalega, hoppaði ltann af kæti og dillaði
skottinu. Berta klappaði Hróa, en það var
ekki liið venjulega klapp, það fann Hrói. Hún
var svo utan við sig, og það var engin gleði
í klappinn.
Berta gat ekki sofnað þetta kvöld. Hún
lá og hugsaði, kvalin í sinni vondu samvizku.
Engum gat hún trúað fyrir erfiðleiknm sín-
um. Pabbi og mannna mundu ekki skilja
hana, þótt hún talaði við þau. Hið eina, sem
hún mundi bera úr býtum, væri hirting, svo
mikið vissi hún. Loks sigraði þó svefninn
Iiana.
Svo rann næsti dagur upp, og Berta átti
að fara í skólann.
— Kanntu lexíurnar þínar, Berta?
- Já-
— Hnepptu kápuna þína fallega að Joér og
komdu kurteislega fram og hneigðu þig, þeg-
ar þú heilsar! Þetta var Signý, móðir Bertu,
senr áminnti dóttur sína.
Bertu leið enn mjög illa. Það var engin
leið að sofa úr sér óróleikann. Fyrstu frímín-
úturnar hófust. Kennslukonan sagði, að
Berta og Elín ættu að vera kyrrar inrii, því
að hún þyrfti að tala við þær.
— Komið með mér inn, sagði hún.
Elín var róleg. Hún hafði sagt satt, og
þurfti ekkert að óttast. Hún hafði einnig beð-
ið Guð að hjálpa sér. Berta var þar á móti
mjög óróleg og eldrauð í framan.
Á skrifborðinu lágu tvær krónur.
— Sjáið nú til, sagði forstöðukonan, þarna
liggur krónan, sem ég gleymdi að láta niður
í budduna, og hin krónan er sú sem lá í
skólaborðinu þínu Elín. Ég gat ekki trúað
því, Elín, að þú værir óheiðarleg, en það
leit svo út, sem þú hefðir tekið hana. F.n
nú skal ég segja ykkur hvernig í öllu lá.
Áður langar mig þó að spyrja einnar spurn-
ingar. Lá Jietta blað fyrir þér þegar þú áttir
að sækja pennann? rramhaid á bis. «.