Barnablaðið - 01.12.1966, Síða 38

Hœtta! — Aðgangur bannaður
Það skeði góðviðrisdag einn seinnipart
sumars árið 1892, að tveir unglingspiltar,
Charles og Walter, voru á gönguför ofan
bratta fjallshlíð nálægt Pikes Peak. Þeir höfðu
ekki þekkzt lengi, en höfðu nýlega kynnzt
livor öðrum á hressingarheimili í Golorado.
Á göngu sinni í fjallshlíðinni komu Jreir að
hellismunna, sem byrgt var fyrir að hálfu leyti
með fjölum, og Jrar 'hjá var reist spjald sem
á var letrað: Hætta! Aðgangur bannaður!
Charles staðnæmdist og reyndi að gægjast
inn í hellinn, og sagði við félaga sinn:
„Gaman Jrætti mér að fara inn í þennan
helli og sjá hann. Ertu til í Jrað?“
„Nei, alls ekki! “ svaraði Walter og bað
hann að hætta við slíkt fyrirtæki.
En Charles lét sér ekki segjast. Hann tók
fram lukt, sem hann hafði meðferðis, kvaddi
Walter og náði síðan nokkrum fjölum burt
frá hellisopinu, kveikti á luktinni og steig
inn. Dimmt og óhugnanlegt var þar inni,
og fyrst í stað var sem ljósið í luktinni megn-
aði ekki að lýsa upp myrkrið, en smám sam-
an vöndust Jró augu Charlesar dimmunni,
og Jrá komu í ljós saggafullir veggir og götu-
slóði sem lá niður á við. Charles gekk nú af
stað niður eftir götunni, og sannaðist þá á
honum ritningarorðið sem stendur í Orðs-
kviðum Salómons:
Margur vegurinn virðist greiðfær, en end-
ar þó á helslóðum. —
Fáein augnablik gekk allt vel, en skyndi-
lega steig liann út í loftið eintómt niður af
stalii sem hann hafði ekki séð, og steyptist
djúpt niður. Hann missti meðvitundina.
Þegar Charles loksins rankaði við sér úr
óvitinu kenndi hann til alls staðar í líkanr-
anum, luktin lá mölbrotin undir síðunni á
honum og kolniðamyrkur umlukti hann.
Hann mundi nú að lrann hafði nokkrar eld-
spýtur á sér, honum tókst að ná í þær og
kveikja. Þær lýstu þó ekki nenra aðeins augna-
blik, en svo nrikið sá lrann þó við glætu
þeirra, að ógjörningur var að konrast upp
bergvegginn, senr hann lrafði fallið franr af.
Skjálfandi af kulda og ótta Jrorði lrann
naumast að lrreyfa sig, því lronunr fannst senr
hann nrundi þá hrapa á ný, kannski enn
meira fall en áður. Hann fór nú að nrjaka
sér áfranr skríðandi hægt og hægt, föt lrans
rifnuðu við Jrað í tætlur og lrann fann að
blóð seitlaði úr knjánr lians. Honunr fannst
senr lrann væri grafinn lifandi og hann var
sannfærður unr að hann nrundi deyja þarna.
í Jressari neyð og angist minntist hann allra
synda sinna og hann fór að lrrópa til Guðs
unr náð, ekki unr björgun fyrir sitt líkanr-
lega líf, Jrví Jrað áleit hann þýðingarlaust, en
hann bað um að Guð vildi frelsa ódauðlega
sál sína. Ritningarorð, sem hann hafði heyrt
áður, en engan gaum gefið þá, konru nú
franr í nreðvitund lrans eins og Ijósgeislar.
„Blóð Jesú, sonar lrans .hreinsar oss af
allri synd.“
„Trú þú á Drottin Jesúnr og þú munt
verða lrólpinn og heimili þitt.“
Þessi dýrmætu sannleiksorð lýstu upp hið
dinrma og kalda lrjarta hans sem vermandi
sólskin, og hann tók á móti frelsara sínunr
senr dó fyrir syndir lrans.
Líkanrleg afstaða Charlesar var að vísu enn
hin sanra, og hann ákvað að skríða áfranr
eins lengi og hann gæti. Hann reyndi að
lrugsa ekki unr hvað langur tínri leið nreðan
hann nrjakaðist þannig áfranr, án nokkurrar
vonar unr björgun. Hann fann að hann var
allur blóðrisa er hann skreið yfir grjót og
torfærur. Cirarles fór að lnigsa unr mömnru