Barnablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 39

sína. í vasanum liafði hann pappírsblað og
blýant og nú fór hann að reyna í myrkrinu
að skrifa kveðjn til hennar. Hann skrifaði
að hún mætti ekki syrgja sig, heldur vera glöð
af því að þessi neyð sem hann lenti í, hefði
leitt hann á fund hins blessaða frelsara sem
elskaði lrann og lagt hafði lífið í.sölurnar
fyrir hann. Hann fór að hlakka til að fá
bráðlega að sjá Jesúm og dvelja hjá honum.
Hann reyndi svo að skrifa heimilisfang sitt,
og bað þá sem kynnn að íinna lík sitt að
senda það til móður sinnar.
Þegar Charles reyndi aftur að skríða af
stað varð snærissnúra fyrir honum. Hann
fylgdi henni nú eftir, og leið þá ekki á löngu
unz hann fann ferskan loftstraum leika um
sig, og eftir andartak sá hann dagsbirtu fram-
undan sér. Nokkur augnablik enn, og hann
var kominn út úr hinum ægilegu myrkra-
hellum út í skínandi hádegissólskinið! F.n
um fjögurleytið daginn áður hafði hann
stigið inn í hellinn. — Hann leit ekki vel út
þegar leitarmennirnir fundu hann. Blár og
blóðugur, rifinn og tættur og útataður af
óhreinindum lá 'hann á jörðinni, en við
hjúkrun og aðhlynningu hresstist hann fljót-
lega og varð alveg jafngóður. En að einu
leyti varð hann aldrei samur og áður, því'
hin andlega breyting sem á honum varð,
gjörði hann að nýjum og betri dreng.
S. H. þýddi.
VERIÐ ÓHRÆDDIR
Og engillinn sagði við þá: Verið óhrœddir,,
þvi sjá, ég boða yðnr mikinn fögnuð, sem veit-
ast mun öllum lýðnum; þvi að yður er í dag
frelsari fœddur, sem er Kristur Drottinn, i
borg Daviðs. Og hafið þetta til marks: Þér
munuð finna ungbarn reifað og liggjandi i
jötu. Og i sömu svipan var með englinum
fjöldi himneska hersveita, sem lofuðu Guð
og sögðu:
Dýrð sé Guði i upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefir velþóknun á.
Þarna kemur ljóshærði drengurinn aftur
eftir gangstéttinni, sem hjálpaði gömlu kon-
unni yfir götuna í gær, og ég horfði á út um
gluggann. Það var svo óvanalegt að sjá dreng
á lians reki, leggja frá sér innkaupapokann
og bjóða gamalli konu, sem hann sjálfsagt
þekkti ekkert áður, hjálp sína á þennan hátt.
Og eins og hann líka gerði það með mikilli
nærfærni.
Ég sé það enn fyrir mér, hvernig gamla
konan horfði á eftir drengnum aftur yfir
götuna, eftir að hann var búinn að hjálpa
henni yfir. Hún hefur líklega verið eins óvön
að finna svona nærgætni og ég að horfa á
hana.
Og nú gengur hann þarna aftur eftir gang-
stéttinni. Hann er jafn hreinlega klæddur og
vel greiddur eins og hann var í gær. Tveir
drengir ganga við hlið hans. Þeir eru annað
kastið að ærslast eitthvað við hann, en það
hjaðnar allt hjá þeim óðar en þeir byrja á
einhverju. Og þegar ég virði þá betur fyrir
mér, sé ég, að vinur minn frá í gær, hefur
þessi róandi áhrif á félaga sína.
Nú má ég ekki vera að því að horfa lengur
á drengina, því að einhver kallar á mig, svo
að ég stend upp og geng frá glugganum með
þessa hugsun: Hver ætli hann sé þessi ljós-
hærði, prúði, litli drengur, sem vekur svona
dæmalaust góðan þokka? A. E.
39