Barnablaðið - 01.12.1966, Síða 40

Lífshœtta á ísnum
Eftirfarandi skeði fyrir mörgum árum, er
íbúar í skógarbyggð einni og einangraðri,
ákváðu að hefja sunnudagaskóla. Nú liagaði
þannig til að börnin áttu heima langt hvort
frá öðru, og það var löng leið til næsta sam-
komustaðar. Þess vegna var ákveðið, að hafa
sunnudagaskólann í heimilunum. Á þennan
iiátt skiptust menn um að liafa skólann, og
þurfti þá ýmist að ferðast langa leið, eða
styttri, eftir atvikum. En þrátt fyrir ýmsa
örðugleika, þá voru börnin mjög dugleg að
ganga í sunnudagaskólann.
I heimilunum voru allir stólar, sem til
\oru, teknir í notkun. Auk þess voru smíð-
aðir lágir, þægilegir bekkir. Sum heimili gátu
Hetjur dagsins Framhal11 af bls- 13-
Pétur leit upp og horfði á mömmu sína.
— Hvað er að vera hversdagshetja? spurði
hann.
— Með orðinu hversdagslietja, meina ég
þá, sem eru sigurvegarar yfir syndinni innra
með sér og umhverfis sig, og sem leitast við
að vinna bug á göllum sínum. Það stendur
í Bókinni, að sá sem vald hefur yfir skapi
sínu, sé meiri en sá sem vinnur borgir. Þrá-
um við raunverulega að feta í fötspor fesú,
verðum við, eins lengi og við lifum á jörð-
inni, að vera reiðubúin að þola liáðung
vegna þess. Sá sent fyrirverður sig og ekki
þorir að viðurkenna að hann lieyri Jesú til,
sá maður er ekki verður þess að kallast krist-
inn. Það er í smámunum daglegs lífs, sem
liinir stóru sigrar vinnast.
Nokkrir dagar liðu, og þá kom Pétur til
mömmu sinnar og sagði, um leið og andlit
hans ljómaði af gleði:
— Jæja, mamma, nú er ég búinn að segja
þeim það, ég á við drengina, að ég heyri
Jesú til og með Hans hjálp langar mig að
vera hetja hversdagslífsins. K. U.
þó ekki haft sunnudagaskólann, vegna fá-
tæktar, en börn þeirra heimila fengu samt að
sækja skólann.
Vetur einn, þegar veður voru mjög köld,
áttu börnin erfitt, einkum þau, sem þurftu
að fara langa leið til sunnudagaskólans. Þau
vöfðu þykkum treflum um höfuð og háls, og
gengu svo í þykkum stígvélum. Þá var nú
stundum þröngt í litlu stofunum þar sem
komið var saman. Oft var tekið að rökkva,
þegar menn náðu til heimila sinna. En mik-
ill var fögnuðurinn. Það var ekki um að vill-
ast.
Sunnudag einn, er dregið hafði úr l'rosti,
svo að um munaði og hlýr vindur fór um
liaf og hauður, þá áttu börnin einmitt leið
til lítils bæjar, sem lá hinum megin við vatn-
ið. Sunnudagaskólakennarinn, sem venjulega
var kallaður HSge, gekk fyrstur og síðan öll
börnin á eftir honum.
Þegar nú allir voru saman komnir í litla
heimilinu, var mönnum veitt súkkulaði og
bollur, og það smakkaðist vel eftir löngu
gönguna. Síðan voru sungnir margir sálmar
og beðið til Jesú. Lítil stúlka las stuttan sálm,
sem hun hafði sjálf orkt, og síðan voru lesin
minnisversin svo mörg sem þau voru.
Minnstu börnunum þótti mest varið í versið:
„Guð er kærleikur.“ Stærri börnunum aft-
ur á móti þótti mest til koma þessa vers:
„Því að svo elskaði Guð heiminn að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að hver, sem
á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf.“
Loks var tími kominn til þess að fara
heimleiðis.. Háge gekk fremstur, síðan stærri
drengirnir, sem voru í síðasta bekk í skólan-
um. Síðast komu svo stúlkurnar og yngstu
börnin.
Allt í einu hrópaði einn af drengjunum
að ísinn væri að bresta. Sem betur fór var
40