Barnablaðið - 01.09.1975, Síða 23

Karl frændi hans sýndi meiri áhuga og ung-
frú Ford svolítið meira. En mesta skilninginn
fann hann hjá ráðskonunni, Emilíu og Filippusi.
Ráðskonan samgladdist honum innilega og
spurði margra spurninga. Hún sendi meir að
segja stundum kveðju til Afríku. Fyrir Emilíu
var allt þetta svo nýtt, sem hún hevrði úr bréf-
um þaðan, að hún var full af undrun þegar Pét-
ur sagði henni frá innihaldi þeirra. Og Filippus
fór venjulega frá vinnu sinni, og þvoði sér vand-
lega um hendurnar, til þess að sjá bréfin og fá
að heyra eitthvað nýtt frá Afríku. Hann hafði
einu sinni verið í hernum og þá verið sendur
til Suður Afríku, og hafði séð mismunandi
kynflokka. En eigi að síður var þetta fólk hon-
um ókunnugr.
Því varð hann ekki lítið undrandi, er Pétur
einn daginn sagði honum að þessir þeldökku
menn væru bræður hans. ,,Nei, ég held nú
ekki," svaraði hann. Ekki svo að segja að ég fvr-
irlíti þá, en ég hef nú samt aldrei getað hugsað
mér að það va’ri nokkur skvldleiki okkar á
milli."
„Hvað meinar þú með því, Filippus?"
,,Ég á við það,“ svaraði hann, ,,að það hefur
ekkert að segja þó að þeir telji sér trú um að
þeir séu bræður mínir, þegar þeir eru það samt
ekki.'*
j,Telja sér trú um?“ endurtók Pétur. „Hvern-
ig geta þeir gert það, þegar þeir vita það ekki
ennþá.“
„Það er þó enginn sem fer þangað að segja
þeim það?“
„Jú,“ svaraði Pétur sigrihrósandi. „Það er
einmitt það sem kristniboðarnir gera þegar þeir
koma þangað.“ Filippus varð að viðurkenna,
að þannig hefði hann aldrei iitið á kristniboðið.
En Pétur hélt áfram með útskýringar sínar.
„Jú, það er ábvggilegt að kristniboðarnir fara
út til þess að segja fólkinu frá Jesú, og að þú
sért bróðir þeirra.“
Filippus varð hugsi. Ég held að þeir eigi
erfitt með að skilja það.“ sagði hann að iokum.
„Ekki alltaf, en það tekur oft langan tíma.
Það ætti að vera léttara fyrir þig að skilja það,
vegna þess að þú ert fæddur í Englandi, og
ferð í kirkju. En samt skilur þú það ekki.
Filíppus. En ég skal segja þér það, að þegar
þessir menn fara að skilja það, þykir þeim mjög
vænt um þig.“
„Já, ég er víst mjög fáfróður í þessu, svo ég
ætti víst sízt að vera undrandi vfir vanþekkingu
þeirra,“ svaraði Filippus, alvarlega.
„En þess vegna er það nauðsynlegt að halda
áfram, segir pabbi minn. Og það er þess vegna
sem kristniboðarnir erú alltaf að biðja um pen-
inga, til þess að geta haldið áfram starfi sínu.“
„Já, ég skil.“
Þegar Pétur var farinn, var Filippus mjög
hugsi, það sem eftir var dagsins. Hann
brosti ánægjulega með sjálfum sér, þegar hann
var búinn að ákveða hvað hann ætlaði að gera.
Hann átti gamlan peningabauk úr tré, sem hann
hafði einu sinni keypt í borginni. Nú skrifaði
hann jneð sinni eigin óæfðu hönd, miða með
stórum stöfum, sem hann límdi á baukinn, áður
en hann lét hann upp á hilluna í bílskúrnum.
A þessum miða stóð skrifað: „Kristniboðsfélag
Rauðskóga tekur þakksamlega á móti peningum
til styrktar kristniboðinu í Afríku.“
„Ég ætla að láta eitthvað í hann á hverjum
degi,“ sagði hann við Pétur þegar hann kom
morguninn eftir. Það er að segja ef ég hef nokk-
uð að láta af hendi,“ bætti hann við.
„Filippus, þú ert alveg dásamlegur. Ég fann
það strax þegar þú burstaðir skóna mína í fyrsta
sinn, en þetta nær út yfir öll takmörk.“
Eftir beiðni Péturs komu ráðskonan, Emilía
og ungfrú Ford út til að sjá þennan merkilega
bauk og þær lofuðu allar að láta peninga í hann,
einnig Davíð, þegar hann kom, og Pétur sjálfur,
auðvitað. Ungfrú Ford fékk svo mikinn áhuga
fyrir Afríku, að hún ákvað að lofa Pétri að
skrifa bréfin sín þangað á skriftartíma hans, um
óákveðinn tíma. Og þegar hann var að því,
allt í einu komið sólarmegin í húsinu.
fannst honum að þetta dimma herbergi væri
En það var líka annað sem var að búa um sig
23