Barnablaðið - 01.02.1995, Blaðsíða 7

Tveir drengjanna í
þorpinu, Oskar og Björn
Maclaran voru sérstaklega
áhugasamir. Þeir voru
synir skógarvarðar, sem
bjó í útjaðri þorpsins.
Móðir þeirra hafði veikst
alvarlega, og faðir þeirra
hafði farið með hana á
sjúkrahús í Glasgow og
hugðist dvelja þar, uns hún
næði heilsu á ný. A meðan
urðu drengirnir, sem voru
fimmtán og þrettán ára, að
sjá um sig sjálfir. Auðvitað
þótti þeim leitt, að móðir
þeirra og faðir höfðu orðið
að fara burt, en þeim kom
vel saman og nutu
frelsisins mjög.
Þeir fóru frá einum
hópi til annars og hlýddu á
allar nýjustu útgáfurnar af
sögu Péturs gamla með
ákefð, einkum þó alla þá
útúrdúra, sem bættust við
smátt og smátt.
Daginn eftir, þegar
þorpsbúar afréðu, að
nokkrir hinna kjarkmestu
skyldu ganga í hellinn til
þess að ráða gátuna í eitt
skipti fyrir öll, voru þessir
tveir drengir á meðal hinna
fyrstu til þess að gefa sig
fram. En hinir fullorðnu
mennirnir voru því
mótfallnir.
„Nei, nei", sagði
einn. „Setjum sem svo að
við rækjumst á njósnara
eða smyglara með byssur,
og þeir skytu ykkur. Hvað
myndu foreldrar ykkar
segja, þegar þau koma
aftur"?
Þrátt fyrir allar
mótbárur héldu Oskar og
Björn áfram að biðja um að
fá að koma með, þangað til
hinir féllust á það, ef þeir
lofuðu að vera góðan spöl
á eftir þeim. A endanum
lagði leiðangurinn af stað á
björtu sumarkvöldi.
Hellirinn var um
þrjár mílur frá þorpinu.
Munninn vr nokkru ofan
við ströndina og
uppgangan torveld. Hún
var þó auðvelduð af
þrepum, sem einhvern
tíma höfðu verið höggin í
bergið. Til allrar hamingju
var fjara, því annars hefði
hópurinn orðið að nota bát
til þess að komast að
hellismunnanum.
Eftir að hafa
klöngrast upp skörðótt
þrepin komust mennirnir
sex og drengirnir tveir að
munnanum og voru ekki
alveg lausir við hjartslátt
vegna umhugsunar um
hvað í vændum væri. Fleiri
Bamablaðið
7