Sameiningin - 01.01.1887, Qupperneq 13

—173—
Sá, sem fórnar lií'ancli í'órnurn, hann liíir ekki eingöngu fyrir
sjálfan sig, heldr eins mikiS og jafnvel öllu fremr fyrir brœðr
sína og systr. Rödd Abels blóSs hrópaði til drottins forðum og
hún hrópar einnig til vor, minnandi oss á hinar svörtu syndir
kærleiksleysisins, sem Jrróast enn þann dag í dag meöal vor,
sem köllum oss kristna.
í 4. lexíunni iítr guð yfir jörðina, og sjá, liún var spiilt. Synd-
in var nú búin að fá algjör yfirráð í félagi manna. Oguðleiki
mannanna reis fjöllunum hærra. Og laun syndarinnar dauðinn
er nú fyrir dyrum. Guð lætr syndaflóðið koma og eyða hin-
um gjörspillta lýð. það er örðugt að varðveita hjarta sitt og
líf hreint og guði helgað þar sem aldarháttrinn er orðinn gjör-
spilltr og guði fráhverfr, en sagan um hinn réttláta og guð-
hrædda mann Nóa og hans heimili á þeirri dauðans syndaöld
minnir þó kristna menn á, að þeir þurfa ekki endilega að láta
berast með straumnum í glötuninaj hversu stríðr sem hann kann
að vera. Auk þess, sem um N óa er sagt hér í lexíu vorri, er hann í
2. Pét. 2,5 kallaðr „réttlætis-prédikarinn", og slíkir réttlætisprédik-
arar eiga allir kristnir menn að vera frammi fyrir spilling og rang-
læti sinnar aldar. ])að er ekki sagt, að maðr þurfi neina sérstaka
talsgáfu til þess að vitna á moti vantrú og siðaspilling sinnar aldar.
Líf sannkristins manns er hin átakanlegasta og áhrifamesta rétt-
lætisprédikan. Svo athugi þá hver, sem kristinn vill vera, hvort
hann með lífi sínu vitnar á móti ranglætinu og guðleysinu á
sínum stöðvum eða hann flýtr andvaralaust fram að feigðarósi and-
legs dauða með spillingarstraumi sinnar aldar.—Ekki í einu vet-
fangi lét drottinn hið eyðileggjanda flóð dynja yfir bústaði hinna
spilltu manna. Hann varaði menn við hættunni, sem yfir vofði,
því í ]. Pét. 3, 20 stendr, að langlundargeð guðs hafi beðið eftir
betran þeirra, sem þverskölluðust, á dögum Nóa. Fólki þessu var
gefið nœgilegt tœkifœri til að sjá að sér, svo það gæti sloppið við
voðann. Langlundargeö guðs bíðr eftir syndurunum enn, en svo
má beygja bogann, að hann bresti um síðir.—Nói og hans fólk
frelsaðist í örkinni. það er enn til örk í að flýja, svo að enginn
þarf að farast í syndaflóði heimsins. Krists kirkja er sii örk ; það
er sáluhjálparstofnan drottins fyrir synduga menn. En þú
verðr að inn ganga í þá örk og eiga þar síöan heima með sama
huga og Nói hafði forðum, ef duga skal. „Og nú gjörir skírnin",
segir Pétr (2. Pét. 3, 21) eftir að hann hefir minnzt á frelsan þeirra