Sameiningin - 01.11.1888, Blaðsíða 2

—138—
á veiku baki, hvílík guödómleg blessuS breyting hefir ó-
tal-sinnum orSið á ]?eim tárum við það, aS ljós hins kristi-
lega evangeliums skein á ]>au meS sinni yfimáttúrlegu
birtu! Menn hugsi um mann grátanda á grafarbarminum
yfir djh'mætum átsvini, sein lokaS liefir augunum í síSasta
sinni, hefir sofnaS „þeim svefninum langa“, og sem nú er
aS liverfa ofan í hiS dimma skaut jarSarinnar. Hvílíkr
munr á tárunum, ef hann er vantrúaðr eða trúaðr, án
hinnar lcristilegu vonar cSa með henni! Hvílíkr óendan-
legr munr á tárunum, ef ]);ui bergmála Jietta dapra víS-
kvæSi vonleysisins: „])iS sjáizt aldrei framar", ellegar þessi
inndælu vonarorð: „Og skiljast aldrei"! ])ví það er satt,
sem skáldið, hiS raunalega skáld Kristán Jónsson, hann,
sem annars átti svo örSugt meS aS sjá nema eina kol-
dimma lilið á tilveru mannlífsins hér,—það er satt, guð-
dómlega satt, sem hann segir í einu af kvæðum sínum:
„því heimrinn á.tvenns kyns tár;
þau til eru bæði mjrík og sár.
Onnur frá himins sælu sölum,
er svölun veita mœddum hölum.
En hrn (J>aU, sem hann þekkti svo miklu betr til,
j>ví miðr) eru járnköld éljadrög,
jafn-bitr eins og spjótalög.“
þaS eru trúarinnar tár og vantrúarinnar tár, sem hann
alveg ósjálfrátt kemst út í að lýsa á þessum stað. „GuS
er sá, sem talar skáldsins raust“ — einnig hér. En hann
hefir eflaust enn þá betr skilið tár trúarinnar, slcáldið, sem
orkt hefir sálminn í sálmabók vorri, er endar meS þess-
um versum:
„Ó blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin eg aftr fæ að sjá
og viS um okkar æfi sarrian tölum,
sein eins og skuggi þá er liSinn hjá.
Ó guS minn, vek þá hugsan mér í huga
viS hverja neyS og sorg og reynslu-sár;
þá styrkist eg og læt mig böl ei buga,
og brosið skín í gegn um öll mín tár.“