Sameiningin - 01.11.1888, Blaðsíða 4

—140—
út frá sér ganga á dimmustu mótlætisnótt, — allt þetta sem
afleiðing af ljósinu yflrnátturlega, er skín í augu hans
af himnuin ofan í gegn um gler hinnar kristilegu opin-
berunar. En hverju sætir þaö þá, að svo dauf birta út
gengr frá hópnum, sem nú á tímum telr sig til læri-
sveina drottins Jesú Krists, — svo dauf, að það liggr viö,
að það sé eins dimmt og daprlegt í kirkjunni í raunum
lífs og dauða eins og utan kirkju ? Hvernig víkr því við,
að söguhiminn fornkirkjunnar, postulakirkjunnar og píslar-
vættiskirkjunnar, var alsettr blikandi stjörnum, en nú skuli
naumast á þessum sama sögulega himni, þegar nótt er upp
runnin, verða eygð nokkur verulega björt stjarna, allr
þorri hinna kirkjulegu' lima eins og máninn alinyrkvaðr,
þar sem ekkert œðra ljós sýnist eiga heima, þar sem eng-
in kristileg vonarbirta verðr eygð ? Og svo er eins og
dagamir sé líka orðnir hálf-dimmir mitt uppi í kristni vorr-
ar aldar. það liggr við, að menn fái sérstaklega freisting
til þess nú, horfandi á játendr hinnar kristnu trúar á með-
lætisdegi þeirra, að hafa upp fyrir sér þetta daprlega orð,
sem haft er eftir Birni í Öxl, þegar hann á björtum sól-
skinsdegi, alheiðum páskadegi, horfði út í huggunarlausan
geiminn fram undan sér: „Nú eru sólarlitlir dagar“. þeir
gjörast sannarlega dimmir dagarnir innan kirkjunnar, þeg-
ar þeir, sem utan kirkjunnar og kristindómsins standa, ekki
sjá neitt ljós út ganga frá hinum kirkjulega hópi, þegar
einnig þar vantar kærleikann, þegar lítið eða ekkert meira
birtist þar af góðverkum, heldr en meðal þcirra, sem af-
neita hinni kristilegu trú, þegar kirkjan með tilliti til líf-
ernisins er orðin alveg eins og heimrinn. þá er von að
menn freistist til að segja: „Nú eru dimmir dagar“. Ef
kirkjan verðr koldimm, eg veit þá ekki, hvernig lengr
verðr gjörör greinarmunr dags og nætr.
Eg byrjaði á ljósinu eða ljósleysinu í kirkjunni, nú-
tíðarkirkjunni, vorri eigin kirkju, en átti eiginlega sam-
kvæmt textanum að byrja á saltinu, því í textanum segir
frelsarinn fyrst við lærisveina sína: „þér eruð salt jarðar",
og þar á eftir segir hann hitt: „þér eruð ljós heimsins".
Kristindómrinn liggr allt af eins fyrir eins og frelsarinn