Sameiningin - 01.11.1888, Blaðsíða 6

—142—
siSferSislegri spilling. Og ];ví verðr ómögulega neitaS, að
svona hefir kirkjan greinilega veriS á stundum, býsna oft
og býsna víSa. Kirkjan nær nú orSiS yfir miklu stœrra
svæSi heimsins, heldr en á nokkurri undan genginni öld.
FagnaSarboðskapr hins krossfesta og upprisna Jesú Krists
er nú langt uin fieirum mannssálum kunnr í heiminum en
nokkurn tíma áSr. ])að’ liggr viS, aS maSr geti sagt þaS
nú þegar um ríki Jesú Krists, sem sálmaskáldiS þó reyndar
réttilega talar um sem að eins væntanlegt í framtíSinni:
„Um gjörvallan heim ná þess laufskálat]öld“. Fyrir þetta
er \ issulega góðum guSi þakkanda; en þaS dregr óneitan-
lega úr gleði lofgjörSarinnar, þegar tnaSr hugsar um það,
sem sama skáld er áðr búiS aS minnast á: orminn, sem
sífellt er aS naga rœtrnar aS lífsins tré, orminn, sem sí
og æ er að skapa dauða og rotnan innan sjálfrar kirkj-
unnar. Kirkjurnar rísa upp vítt og. breitt um heiminn,
vítt og breitt um þetta mikla land, sem vér eigum nú
heiina í, en siðferSisleg spilling er sýnilega ofan á fyrir
því; hún sýnist alveg elcki minnka í mannfélaginu aS
sama skapi sem kirkjurnar fjölga og söfnuSirnir aukast
aS höfðatölu. þegar Esajas spámaðr var uppi í ísrael, þá
voru tímarnir einhverjir hinir verstu, aS því er hið sið-
ferðislega ástand þeirrar þjóSar snerti. Enda fer hann þess-
um sáru orðum um ástandið: „Allt höfuSið er sárt, allt
hjartaS er krankt. Frá hvirfli og allt til ilja er elckert
heilt, ekkert nema mar, kúlur, nýjar benjar, sem blóðiS
er ekki úr kreist og ekki um bundiS og ekki mýktar
ineð viðsmjöri." Og svo segir hann, að allt landið sé í
eySi, heiðindómrinn búinn aS umturna því öllu saman.
En — Síonsborg var þó eftir „eins og sá staSr, er sloppiS
hefir úr hershöndum“. þaS var þó huggunin þá. En eg verS
að leyfa mér að álíta, aS vor nútíðar-Síon, kirkja vorrar ald-
ar, hafi alveg ekki sloppiS úr hershöndum. Eg held vér
verSum niSrlútir aS játa, aS hin siSferSislega rotnan, sein
ölluin kemr nú í rauninni saman um að einkenni hið op-
inbera eða pólitiska líf landsins—eða landanna—, hafi líka
greinilega læst sig inn aS hjartarótuin sjálfrar kirkjunnar.
Og hvernig ætti það líka að vera öSru vísi, úr því nú það