Sameiningin - 01.02.1891, Síða 7

—183—
þér Israel, harSsmiin börn mín, eg fel.
Sjá, lýösins þú opna skalt eyra,
svo oröin mín snjöll megi heyra".
Fann eg þá hönd guðs, mig hrífandi;
hans snart eg klæðanna fald.
Mig har yfir löndin
guðs himneska höndin.
Svo leið eg í loftinu svífandi
um ljósanna blikandi tjald.
Að baki mér heyrSi eg hljóma
svo himneska fagnaðar-óma:
„þér, drottinn, sé vegsemd og vald!“
Svo leiö eg á svifvængjum loftheiminn gegn,
þar leiftruðu stjörnur sem þéttasta regn.
Svo leið eg um ioftheiminn víða,
unz landið mitt sá eg hið fríða.
Sá eg á skrúðengi skínandi
skrautlega Jórsalaborg
og musterið fríða,
það furðuverk lýða.
Mót blikandi sólgoði blínandi
cg blindan sá lýðinn um torg;
og afguðadýrkan svo arga
og óhœfu leit eg þar marga;
það allt sainan sá eg með sorg.
A borgina kastað var brennandi glóð,
og brugðnu með sverði þar engill guðs stóð.
Og borgin tók þegar að brenna
og blóðið í straumum að renna.
Leit eg það siðast, hvar Ijómandi
Jjósdýrð guðs blikaði hrein.
Hún musterið fyllti
og geislum það gyhti.
Sjá, drottinn, sá alvaldi dómandi,
í dýrð sinni’ og liátign þar skein.