Sameiningin - 01.04.1891, Blaðsíða 10

—26—
índóminum, — ef þeim á að heppnast, verða þau að eiga
sterkara afl til að vekja samvizkur manna; þeim verðr
að takast betr að sannfœra heiminn um synd, en kristin-
dóminum hefir tekizt. Hið lakasta í fari mannsins verða
þau að þekkja betr, til þess að geta rœtt það upp og
rekið það á ayr. 0g liið bezta í fari mannsins verða þau
einnig að þekkja betr, til þ'ess í guðs nafni að geta skipað
því að standa á fœtr og gjöra skyldu sína. Eitt mega
menn vera sannfœrðir um, og það er þetta: Ef ný trúar-
brögð eiga að koma í stað kristindómsins, gjöra þau meiri,
en ekki minni kröfur til mannanna. Fullkomnunarhug-
myndin, sem þau halda á lofti fyrir manninum, hlýtr að
verða hærri, en ekki lægri. það verðr ekki léttara þá að
gjöra skyldu sína en nú. þau gjöra mönnunum naumast
hœgra fyrir með að finna sálum sínum frelsi. Enginn mun
fá ástœðu til að segja: Æ, það er gott og blessað, hve
þægileg trúarbrögð vér höfum fengið núna! þessi „þægilegu“
trúarbrögð, sem allir gæti tekið, og sem leyfði öllum að
vera eftir því, sem þeim þœtti þægilegast, þau leysa aldrei
kristindóminn af hólmi, — það eitt er víst.
Kristindómrinn á sterk orð til að hugga hrelldar og
sorgbitnar sálir. Allan sársauka lífsins, neyð þess og bág-
indi þekkir hann í öllum myndum; þessum sársauka lífsins
bendir hann aldrei út í myrkrið til örvæntingarinnar, heldr
upp í himininn til Ijóssins og vonarinnar. Engin sorg er
til svo ógrlega þung og sár, að kristindómrinn hafi ekki
átt sterkari huggunarorð að mæla í eyra hennar en nokkur
heiinspekileg lífsskoðan, sem mennirnir hafa sett saman.
það er satt, þeir eru margir, sem í sorg sinni hafna þeirri
huggun. En þeir eru líka margir, einmitt meðal þeirra,
sem sorgin yfirbugar; hún sprengir líf margra; þeir lifa
eins og hljóðfœri með brostna strengi. Hvers vegna? Af
því augu þeirra voru svo haldin, að þeir sáu ekki þá hugg-
un, sem hin kristna trú réttir að manninum, þegar lionum
liggr inest á. Eftir þessari huggun œpir mannshjartað, þótt
það oft ekki skilji sjálft sig. Meðan nokkurt hjarta slær
á jörðunni, leitar það eftir henni; það finnr ósjálfrátt til
þess, að strengjum sálarinnar er ekki ætlað að bresta, heldr