Sameiningin - 01.04.1894, Blaðsíða 13

29—
undran gegnir, aS nokkur maör skuli gjöra sig seka íhenni. En
til alls eru ástœður, og ástœðan til þessa er ókunnugleiki manna
á sunnudagsskólunum.
það er aS mínu áliti dœmalaust slæmt, hve sjaldan fullorSiS
fólk kemr á sunnudagsskóla vora til aS hlusta á kennarana og
hörnin. Og verst af öllu, aS foreldrar og aSstandendr barnanna
skuli nærri því aldrei sjást þar.
Á sunnudagsskólum ensku-talandi manna hér í landinu er
ekki fágœtt að sjá fullorðiS fólk, sem gengr á sunnudagsskóla,
beinlínis til að njóta tilsagnar í guðs orði og ná enn þá meiri
kristindómsþekking en það gat fengið í œsku. þcssum mönnum
þykir engin minnkun í því á fullorSinsárunum aS njóta á sunnu-
dagsskólanum sama unaðarins af guSs orði, sem þeir nutu þar
meðan þeir voru börn. Einnig er altítt aS sjá fólk grátt fyrir
hærum, bæði karla og lconur, sitja sem gesti á sunnudagsslcólan-
um, hvern sunnudaginn eftir annan, í því skyni aS hlusta á
barnabörnin sín eSa börn vina sinna, og kynna sér, hvað þeim er
sagt af kennendum þeirra. þetta er því miðr mjög á annan veg
hjá oss Islendingum, því eins og áðr var sagt, sést ákaflega sjald-
an nokkur fullorSinn maðr á sunnuclagsskólum vorum, að und-
anskildum kennendunum, hvorki foreldrar barnanna né aðrir.
Og afleiSingin af því er, eins og við má búast, áhugaleysi al-
mennings fyrir hinu góSa málefni, sunnudagsskólanum, og
stundum jafnvel annaS verra. Engin undr væri þaS, þótt slíkt
áhugaleysi hinna fullorðnu, einkanlega aðstandenda barnanna,
yrSi til þess að freista ungmennanna til samskonar sinnuleysis.
Engu aS síSr ber þó furSanlega lítið á því, að ungmenni þau, sem
á sunnudagsskólana ganga, falli fyrir þeirri freisting. Sunnu-
dagsskólar vorir eru yfir höfuð miklu betr sóttir en búast hefði
mátt við, ef tekiS er tillit til þessara kringumstœSna.
Á þeim skólum, sem eg þekki til, þekki eg ekki nokkurt
barn, ef þaS annars fær aS ganga á sunnudagsskóla, sem ekki
gengr þangaS stöðugt og af fúsum vilja og eins og af löngun til
aS vera þar. Eg man eftir dreng og stúlku úr mínum „klassa“,
sem um nokkurn tíma urðu veik, og kom eg heim til þeirra
hvors í sínu lagi á mánudögum, meðan þau voru veik. Spurðu
þau mig þá oft með tárin í augunum, hvað eg héldi þau myndi
liggja lengi, og hvo nær þau myndi næst geta komið á sunnu-