Sameiningin - 01.04.1894, Blaðsíða 5

—21—
er um aS rœSa, nema því aS eins að viðrkennt sé, að opinber-
anir hins upprisna styðjist við einhvern virkilegleik. Og líta
peir þá svo á, að eftir dauða sinn hafi. Jesús í raun og veru látið
lærisveina sína sjá sig, en reyndar að eins á andlegan hátt;
hann hafi að eins birzt þeim sem andi. Frá himni ofan hafi
hann beinllnis haft áhrif á sálir þeirra, og fyrir þau áhrif hafi
þeir sannfœrzt um það, að hann lifði í guði og hjá guði og hefði
vald yfir öllu. Og út af þessari sálarsjón hafi svo lærisveinarnir
ímyndað sér, að Jesús væri 1 bókstaflegum skilningi upprisinn
og hefði opinberazt þeim líkamlega.
Með þessari skýringartilraun er þá út úr vandræðum aftr
um eitt fótmál horfið tilbaka í áttina til trúarinnar águðspjalla-
söguna. Hinni yfirnáttúrlegu orsök verðr eigi lengr neitað; en
til þess að komast hjá því að viðrkenna líkamlegt undr er því
haldið fram, að undrið liafi gjörzt í andans heimi. En lengra
verðr að hverfa til baka, ef duga skal. það fæst á þennan hátt
engin úrlausn á þeirri spurning, hvað orðið hafi af líkama Jesú.
þó að Jesús eftir dauða sinn í anda opinberist lærisveinum sín-
um, þá getr líkami hans fyrir þá opinberan ekki horfið burt úr
hinni kyrrlátu gröf. Lærisveinarnir hefði þó sannarlega ekki
með líkið í gröfinni fyrir augunum getað farið að ímynda sér,
að drottinn hefði líkamlega birzt þeim. Svo þessi úrdausnartil-
raun dugir jafn-lítið og þær, er áðr hefir verið frá skýrt. Og er
þá sýnt, að svo framarlega sem hér er ekki að rœða um svik
frá hálfu postulanna, þá hlýtr vitnisburðr guðspjallanna um
upprisu Jesú að vera áreiðanlegr. það, sem merkilegast er í
þessari kenning Keims, er þó það, að lærisveinarnir hafi villzt á
því, er Jesús lét þá á algjörlega andlegan hátt verða fyrir áhrif-
um og gjört úr þeim líkamlega opinberan. því að það, sem Lúkas
(24, 37—39) segir, er þar þvert á móti, þar sem liann tekr fram,
að lærisveinarnir hafi ímyndað sér, að þeir sæi anda, en Jesús
hafi þá með öllu móti reynt að sannfœra þá um líkainlega návist
sína: „Skoðið hendr mínar og fœtr, að það er eg. þreifið á mér
og gætið að; því að andi hefir hvorki hold né bein eins og þér
sjáið mig hafa.“ Og því næst matast hann frammi fyrir augum
þeirra til þess að taka frá þeim allan efa. Hafi þetta að eins
verið andi, þá hefir sa andi ekki viljað, að hann væri álitinn

L