Sameiningin - 01.04.1894, Blaðsíða 14

—30—
dagsskólann. Einnig spurðu þau mig oft um lexíuna og sálm-
inn, sem „klassinn“ þeirra hefði haft síðasta sunnudag. þannig
eru sjálfsagt mörg íieiri dœmi til, sem lýsa lifandi áhuga og
löngun hjá börnunum til að vera á sunnudagsskóla, hvar sem sú
löngun kann aS eiga rót sína. Rótin er víst annars fremr öllu guðs
orð, sem vitanlega hefir svo mikið aðdráttarafi fyrir barnssálina.
Börnin, sem ganga á sunnudagsskóla,eru nú heima alla vikuna og
ganga að sínum vanaiegu störfum, með sínu barnslega og
breyzka eðli; eru þau þá oít ógegnin og óþæg, og tala, ef til vill,
ljótt orð stundum. þetta er nú mjög leiðinlegt, og meira en
óskandi, að það gæti verið á annan veg. En nú kemr hin
hryggilega afleiðing af því, hve ókunnugt fullorðna fólkið er
sunnudagsskólunum, eða því, hve sjaldan foreldrar og aðstand-
endr barna koma þangað. þegar fullorðnir, hvort sem það eru
foreldrar eða fjærskyldir, komast að því, að eitthvert barn talar
eitthvað ljótt, gegnir elcki nógu fljótt, eða yfir höfuð að tala
breytir eitthvað öðruvísi en það ætti að breyta, þá er einatt við-
kvæðið þetta: „það erauðséð, að barnið að tarna gengr á sunnu-
dagsskólann! — það er naumast, það lærir þar fallegt! — það er
dáfallegt, sem þér, vesalingr, er kennt þar!“ o. s. frv. En svo er
ekki þar með búið. það, sem verst er af öllu og vafalaust oft
orsök til þess, að kennarinn getr ekki gjört barnið betra en það
er, er það, þegar foreldrar eða aðrir aðstandendr fara á einhvern
hátt í áheyrn barnsins að ófrægja kennara þess eða hallmæla
honum. það er mjög svo eðlilegt, að barnið eða ungmennið fái
við þetta og annað eins vantraust á kennara sínum, og því orði
og lærdómi, sem hann hefir því að fœra. Eg hefi margoft heyrt
foreldra og aðstandendr ungmennanna tala svo ógætilegum og
óvirðulegum orðum um sunnudagsskólakennara barna þeirra,
bæði karla og konur, að mér hefir meir en sárnað, ekki svo
m.jög fyrir hönd kennaranna, heldr öllu fremr vegna sunnu-
dagsskólans sjálfs, foreldranna og barna þeirra, sem eg við slík
tœkifœri hefi séð—allt eftir því hvernig hvert einstakt barn hefir
verið innrœtt — ýmist standa blóðrjóð, með sýnilegum votti
þess, að þau hefði fundið til, annaðhvort fyrir hönd kennarans
eða málefnisins, ellegar með leiftrandi augum og sigri hrós-
andi svip, sem eins og vottaði ánœgju þeirra yfir því, hve miklu
betr þau stœði að vígi en kennarar þeirra. Hið óeigingjarna