Sameiningin - 01.06.1894, Qupperneq 10

—58—
0
Og þegar Esajas spáir um hið sæla ástand í heiminum eftir að
ríki hins fyrirheitna frelsara er þar grundvallað, þá segir hann
meðal annars: „Og drottinn mun látaþykkt ský staðnæmast um
daga yfir hverju byggðu bdli á Síonsfjalli og yfir hverri sam-
komu, sem þar verðr haldin, en ljdmanda eldsloga á nóttum,
]>ví yfir öllu því, sem dýrðlegt er, skal skýla vera. Og laufskáli
skal vera til forsœlu fyrir hitanum á daginn og til hœlis og
skýlis fyri steypiregnum og skúrum“ (Esaj. 4, 5-6). þá má og
minnast hins undarlega atviks seinast í Jónasar spádómsbók:
í þungu skapi hafði spámaðrinn dregið sig út fyrir borgina
Nínive, óánœgðr og jafnvel reiðr við drottin út af því, er hann
vildi vera láta. Hann hafði gjört sér þar laufskála og sat þar í
forsœlunni, bíðandi eftir því, hvcrnig hinni heiðnu borg reiddi
af. þá lét drottinn guð undrnjóla upp spretta og vaxa upp yfir
Jónas til þess að bera skugga á höfuð hans og frelsa hann frá
því, sem honum var að meini. Og spámaðrinn varð svo hjartans-
feginn að vcra kominn í þennan friðanda og svalanda skugga.
En svo árla næsta morgun kom ormr, og ormrinnstakk njólann,
og njólinn visnaði, og skugginn hvarf; spámaðrinn missti skugg-
ann sinn; hann varunegnaðist í steikjanda sólarhitanum, óskaði
sér dauða og sagði: „Mér cr betra að deyja en lifa“. — Hve
inndælt að fá að vera í skugganum — slíkum skugga! Hvc
on oo
aumt, þegar skugginn — slíkr skuggi — er vikinn buitu frá
manni! Út af skugganum, sem Jónas sat í, minnist Ilallgrímr
Pétrsson á skuggann, sem á guðs börn ber af krossinum Krists,
og segir:
„Jesú krossskugga skjólið hér
skýlir þó langt um betr mér“ o. s. frv.
Kristindómrinn m'eð sinu krossins evangelíi varpar svörtum
skugga yfir mannheiminn. Allir, sem vilja frelsast eða eiga að
geta frelsast, verða að draga sig í þann skugga. þegar augu
manns hafa opnazt, svo að hann sér synd sína og hcfir af henni
hryggð, þá cr sá hinn sami maðr kominn í skuggann, þann
skugga, sem hér cr um að rœða. Og sá skuggi fylgir trúuðum
kristnum manni, hvar sem hann cr á ferð og hvernig sem hög-
um hans er háttað, eins víst og samkvæmt natturulögmalinu
skuggi ávallt fylgir líkamanum, svo lengi sem sólin eða ljósið
skín á líkamann. Vantrúin rís á móti hinu opinberaða orði