Sameiningin - 01.06.1894, Blaðsíða 11

—59—
guðs, sem biblían hefir meðferðis, fremr öllu öðru fyrir þá sök,
að mennirnir, sem það afl geyma innanbrjósts, vilja ekki kom-
ast í skuggann, kannast viö liina svörtu hlið sína, krossfesta
liinn náttúrlega mann sinn, leggja bak sitt undir lcrossinn Krists
og tilbiðja hann. Menn œstust á móti frelsaranum til forna af
því hann dró svo svartar myndir af lífi þeirra, lét guðlegan
skugga falla yfir þá. Og engu í kristindóminum reiðast menn
eins illa og þvf, að hann varpar burt hinum skínanda hjúpi, sem
syndararnir klæða sig í, og lætr þá sjá skuggamyndirnar af þeim
sjálfum. — Hvernig stendr þá á því, að Jónas spámaðr gladdist
svo hjartanlega yfir því, er hann komst í skuggann, hryggðist
svo innilega, er skugginn vélc burtu frá honum? Hverju sætir
það, að skuggi hins almáttuga, sem sumir lofsyngja svo mjög út
af, kemr öðrum til að illskast og reiðast? Skuggarnir í náttúr-
unni geta hér ieiðbeint oss. Menn ýmist hræðast þá eðahlakka
til þeirra. Að því leyti, sem þeir taka birtuna burtu frá mönn-
um, hafa þeir óbeit á þeim; að því leyti, sem þeir gefa mönnum
skjól gegn brennandi hádegissólinni, fagna inenn þeim. Krist-
indómrinn er bæði lögmál og evangelíum. Lögmálið tekr birt-
una burt, gjörir alla að sekum syndurum, lætr einn svartan
blett eftir annan koma út, þar sem allt átti að vera skínandi
bjart. það kemr sér illa. j)að kemr mönnum aftr og aftr til
að reiðast drottni. Og kemr þá fyrir þeim mönnum, meðan svo
stendr, evangelíum alls ekki til greinar. það skýlir, en vel að
merkja engum nema þeim, sem draga sig í skuggann. þeir ein-
ir, sem það gjöra, geta í dhnmunni undir krossinum lofsungið út
af því, að þeir hvíli óhult í skugga hins almáttuga.
Jesús var alla sína jarðnesku æfi í skugganum. Ó, hve
sorglegr sá skuggi! en, ó, hve blessaðr sá skuggi' Aldrei var
skuwinn eins dimmr eins 02 scinustu stundirnar, sem hann lifði
á krossinum. Sólin missti þá algjörlega birtu sinnar. Yið
byrjan þess ógrlega myrkva hrópaði frelsarinn: „Guð minn, guð
rninn, hvers vegna hefir þú yfirgefið mig?“ Svo dimmt var þá
í hinni heilögu sálu. En dýrð drottins var í þeim dimrha
skugga, og hún kom þar sýnilega fram áðr en lauk, eins og sést
á þessu friðsæla andlátsorði: „Faðir, í þínar hendr fel eg rninn
anda“. — Nú sést, að allt hið mesta og bezta hér ájörðu á heima
í skugganum. Blessaðr sé krossskugginn Jesú, blessaðir allir