Sameiningin - 01.12.1895, Blaðsíða 4

—148—
sett, ellegar hát'andi unnið það illa og sviksamlega. Og er þá
mjög eðlilegt, að sú tilhugsan verði mönnum svo sterk hvöt sem
hugsazt getr, til þess að hagnýta sér hina jarðnesku æfitíð sfna
vel og vandlega. Hugsanin um það, hve mikið drottinn
heiintar, hugsanin um það, hve illa hlýtr að fara hinum megin
fyrir liinum ótrúu verkamönnum, hugsanin um það, hve maka-
lausa þýðing þetta jaröneska mannlíf hetir fyrir hina endalausu
eilífð,—það er ómögulegt annað en hún hleypi þeim hraða inn í
líf þeirra, sem á annað borð í dýpstu alvöru trúa hinu guðlega
opinberunarorði, að þeir í sannleika verði, mannlega talað, á
undan tímanum. Viðkvæði vantrúarinnar eða lífsskoðunar
þeirrar, sem mannlegt hyggjuvit heíir tilbúið og sniðið eftir
óskum og eftirlöngunum liins náttúrlega, óendrfœdda manns-
hjarta, er þetta : Ekkert liggr á, því annað hvort er allt úti með
dauðanum, og þá er að eins um það að rœða, að taka sér þetta
stutta líf sem léttast, reyna að njóta hins hverfanda angnabliks
eftir því sein notalegast felir, ellegar, ef hf á annað borð er til
hinum megin fyrir livern einstakan eftir að þessu jarðneska
sleppr, þá er þar—í eilífðinni—óendanlegt tœkifœri til að ijúka
því hlutverki af, sem hér var í dauðanum skilið við hálf-unnið.
og jafnvel að ná takmarki fullkomnunarinnar og sælunnar, þó
að um iivorugt hafi neitt verið hugsað í þessu lífi. Svo að eftir
hvorritveggja fmyndaninni iiggr ekki lifandi ögn á. Viðkvæði
kristriu trúarinnar er aftr á móti: það bráðliggr á, að allt það
sé gjört, sem hin guðlega skyldan býðr. það bráðliggr á, af því
að lifið—hið eilífa lífið—liggr við. Sé iífið, hið eilífa lítið, ekki
höndlað hér í tímanum, á þessari stuttu jarðnesku mannsæfi,
þá er ómögulegt að höndla það hinum megin. Tíminn fær
þannig í ijósi hins kristilega trúarorðs nýja þýðing, og sú þýðing
er vitanlega alveg óendanieg, þar sem eilífðin öll fer einmitt
eftir því, hvernig tíminn, sá tími, sem iiverri einstakri mannssál
iiefir gefinn verið, hefir verið notaðr. það er eins og eilifðin hati
verið fiutt til hins kristna manns inn í tímann. Hann hefir
eilííðina sífellt fyrir augum, miðar allt hér í tímanum við eilífð-
ina, ber meira að segja hið eilífa lífið stöðugt með sér, og
fær svo hina sterkustu hvöt til að vinna svo rösklega að
skylduverkinu eina mikla, sinni sáluhjálp, og öllum , öðrum
skylduverkum, er út frá því leiðast, að hann yfir höfuð að taia