Sameiningin - 01.12.1895, Blaðsíða 10

154—
gramtni hans. Offc hefi eg nú í síSusfcu tíS minnt ySr á þetta
sálmsupphaf: „ Eg horfi yfir hafiS og hefi úfc af því skoraS á
yðr að lífca út til hafs,—renna augum yðar úfc yfir hafið í marg-
breyfcilegum skilningi. Og þegar eg virði fyrir mér prédikunar-
textann frelsarans og prógramrnið hans, þá blasir sfcrax við
minni sálarsjón eifcfc œgilegfc úfchaf í hinni jarðnesku ’neimsfcil-
veru, sem eg þi líka bendi yðr á og bið yðr að athuga með mér.
það er öll hin margfalda mannlifsneyð í heiminum. Hin líkam-
lega neyð og hin andlega neyð. öll bágindin og allfc inótlætið,
sem menn í öllum áttum—ungir og gamlir, ríkir og fáfcœkir—
liggja undir, Allar kvalirnar og sorgirnar og syndirnar, sem
þetta vesalings mannlega líf hér í fcímanum hefir til brunns að
bera. það er svo mikið fcil af Öllu þessu, hvar sem maðr er
staddr og hvert sem maðr lífcr í hinum jarðneska mannheim-
inum, að það má með fyllsta rétfci kalla það haf,—mótlætisins og
ranglætisins haf. Óyfirsjáanlegt, œgilegfc, grátlegfc úthaf af
sársauka og sorgum og syndum. það er dagsanna, sem skáldið
eifct íslenzka, Kristjún Jónsson, segir:
„ Alls staðar er harmr og alls sfcaðar er böl,
alls staðar er söknuðr, fcáraföll og kvöl.“
Og hefði það skáld borið gler guðlegrar opinberunar fyrir augu
sér, sjónauka hins heilaga guðs orðs, þá myndi hann hafa séð
enn þá miklu meira af mannlífsbölinu. því þegar þefcfca skáld
er að hugsa um mótlæti og neyð mannlifsins, j;á tekr hann
ekki nema mjög lífcið tillifc til þess, sem einmitfc er brennipunktr-
inn í öllu þessu böli,—syndarinnar. Hann leiddi hana að mestu
levfci hjá sér. Hann tók nærri því eingöngu fcillit til þess böls,
sem er á yfirborðinu, enda kemsfc hann svo að orði í áframhald-
inu af því, sem þegar var fcil fœrfc:
„ Skilið eigi hjarfcað vor skammsýni fær,
né skyggnzfc inn I hið hulda, sem nokkuð er fjær."
þvílíkt ógurlegt úthaf, mannlífsbölið, þegar syndin í öllum
hennar óendanlega margbreytilegleik er tekin með í reikning-
inn ! þegan hugsandi maðr, maðr, sem eignazfc hefir nokkra
verulega lífsreynslu og horfir á mannheiminn jarðneska með al-
opnum augum, vill fara að syngja fagnaðarsöng yfir tilverunni,
þá gefcr hann það ekki nema allra snöggvasfc í bili, augnablik
og augnablik í senn. því hann minnist þess óðar, að