Sameiningin - 01.09.1899, Blaðsíða 7

io3
er falleg og þur, í votviöra tíð. þó vegir megi teljast litlir,
veröur ekiö hindrunarlaust um alt. Bygöin er grasivafin,
heyskapur afar-mikill, víða akurblettir, mörg hús ágæt, gnægð
viðar, áin—Rosseau-á, sem kemur úr Mud Lake og fellur
vestur í Rauð-á—er falleg, með fiski, jafnvel skelfiski,og mal-
arbotni. Að líkindum bætist bráðlega úr hinni miklu fjarlægð
frá járnbraut, er brautin frá Winnipeg til Port Arthur verður
lögð fyrir norðaustan bygðina. Verður það vafaluust til stórra
hagsmuna fyrir búendur á því svæði. Fólkið er ánægt; telur
kjör sín bætt við flutninginn austur. Sér ekki frumbýlings-
skapinn á hjá sumum bændum þar. Einn bóndi (Guðvaldur
frá Hámundarstöðum) hafði verið þar tæpa tvo mánuði. þó
hafði hann þegar bygt stórt timburhús, mjög myndarlegt, pen-
ingshús og nálega lokið heyskap á þessum tíma. Ekki hefði
hann getað afkastað því heima í Vopnafirði.
Ég minti á norrænan trúboðs-anda og Ólaf hinn helga í
upphafi þessara orða. Andi hans var góður og verk hans til
uppbyggingar kirkju Noregs, og jafnvel kirkjan á Islandi,—að
minsta kosti á þingvöllum—, stendur í þakkarskuld við hann.
En flestir Islendingar muna hvernig með hann var farið, og á
hvern hátt ríkið var unnið úr hendi konungs og fólkið lokkað
til mótspyrnu og drottinssvika: með fégjöfum Knúts ríka og
æsing ókristinna höfðingja, sem að eins hirtu um sinn hag,
gegn réttlæti kóngs, sem refsaði jafnt ríkum og snauðum,
vítti kristnispjöll hjá ,,þegn og þræl“, sem hugsaði meira um
kristindóm en konungdóm. Jafnvel ástvinur konungs, Björn
stallari, gerðist ginningarfífl gullsins. Og þegar Björn, fullur
angurs og iðrunar, kom á konungs fund til að biðja sátta, var
svarið: ,, Við erum sáttir. En bættu þetta við guð. “
Enginn hlutur má gera oss, hina norrænu menn, að
ginningarfíflum hins illa, ekkert kaupa oss til uppreistar gegn
konungi vorum. Við höfum þegar svo margt að bæta við guð!