Lífið - 01.01.1938, Page 490
LIFIÐ
488
kvölum, Aba, áður ökumaður í Stawischtschi. Með
hálf-lokuðum augum starði hann, án afláts á sama
blettinn, eins og hann væri að ígrunda eitthvað.
„Hvernig stendur á því, að eg, Aba frá Sta-
wischtschi er kominn hingað?“ muldraði hann.
Við hlið honum, á börum enn ræfilslegri en rúm-
ið, lá herdeildarstjóri Jefim Ptacha og þjarkaði
við Abramowitsch um meiðsli sitt, bað hann með
ákefð um að taka fótinn af sér ofar. Herdeildar-
stjóri Jefim Ptacha, með sundurkraminn fót, og
Aba með kúlu nálægt nýrunum, engdust og stundu
af kvölum. En einhvern veginn hugði læknirinn, að
þeir væru þjáðir og styndu, vegna hitans úti og
Gyðingaofsóknanna.
Hjá hinum tveimur veltist riddaraliðsmaður,
hinn tuttugu og sjö ára Sascha Tschernych, um í
hitasótt, eftir uppskurð. Hið langa, ííngerða andlit,
með umgjörð af svörtu, úfnu skeggi, glitraði eins og
brons. Til þess að deyfa hina áköfu kvöl, hafði hann
alt af yfir vísu, sem hann hafði einhvers staðar
heyrt, eða, ef til vill, sjálfur orkt:
Jederzeit, ob friih, ob spát,
wenn die Sonne untergeht,
bei dunkler Nacht, an hellen Tagen
Sollt ihr meinem Schátzlein sagen:
Ihr, nur ihr gehört mein Herz,
ich hab’ sie lieb, in Freud’ und Schmerz.1 * 3)
1) Þótt hverfi sól af loftsins leið,
ein l.júf er þrá og björt og heið;
á dimmri nátt, uni daga bjarta,