Sameiningin - 01.10.1955, Síða 8

30
Sameiningin
Á kirkjuþingi 1955
Eftir séra ÓLAF SKOLASON
Með þessum fáu línum er ekki meiningin að gefa neina
tæmandi lýsingu á sjötugasta ársþingi „Hins Evangelisk-
Lúterska Kirkjufélags íslendinga í Vesturheimi“, heldur
hitt að láta hugann reika aftur til þessa fyrstu daga okkar
hjónanna í Vesturheimi o gefna með því löngu gefið loforð.
Strax á fyrstu samkomu þingfulltrúa, sem var kvöldverður,
kom greinilega í ljós helzta einkenni þessa þings, en það
var frábær skipulagning og hraði. Þar var engu augnabliki
eytt til ónýtis, allt var fyrirfram ákveðið og sannarlega
starfað í samræmi við það. Forseti Kirkjufélagsins, séra
Valdimar J. Eylands, dr. theol., setti þingið með ræðu og rakti
gang mála liðið starfsár og mótaði þingstörf í samræmi við
einkunnarorð þau, er valin höfðu verið almælisþinginu, en
þau voru: „Legg þú á djúpið“. Hann kvað mikið hafa áunnizt
í kirkjulegum efnum og leit björtum augum fram á leið.
Hvatti menn til starfa í hinum evangeliska anda, sem innan
Kirkjufélagsins ríkti. Hann talaði um Kirkjufélagið sem 70
ára ungling, sem ætti tvo stærri bræður, sem á margan hátt
styrktu það og aðstoðuðu. Þessir bræður væru The United
Lutheran Church of America (ULCA) og Þjóðkirkja íslands.
Kvað hann ULCA hafa styrkt Kirkjufélagið á ýmsan hátt
bæði með fjárframlögum og öðru, en nú væru starfandi
innan Kirkjufélagsins fjórir prestar, sem hlotið hefðu
menntun og vígslu heima á íslandi. Hinir opinberu fulltrúar
þessara „stóru bræðra“ voru þeir Rev. dr. Geo. Harkins og
séra Ólafur Skúlason, fluttu þeir báðir kveðjur og erindi,
og afhentí fulltrúi þjóðkirkjunnar skrautritað ávarp, sem
biskup fslands, dr. Ásmundur Guðmundsson sendi Kirkju-
félaginu. Komst biskup svo að orði:
Margt var það, sem kom útlendingsaugum mínum ein-
kennilega fyrir sjónir á kirkjuþingi hinna vestrænu bræðra,.
Einna helzt býst ég við, að það hafi verið peningahliðin.
En er á leið, opnuðust augun einnig fyrir þessu og mér
skildist nauðsyn þess fyrir þessa sjálfstæðu Kirkju að ræða
einnig þau mál í einlægni og alvöru. Hinar einstöku kirkjur
verða að sjálfsögðu að búa að eigin framlögum, en fá ei
annars staðar frá. Grundvöllur þessara framlaga einstakl-